African adventure do 2 feb - vrij 10 Monkeybay

Donderdag 2 februari
Na vier uur slaap, de wekker ging om 2.45 uur, was het alweer tijd om ons klaar te maken voor de volgende busrit, namelijk van Chimoio (Moz) naar Tete (Moz). De bus vertrok uiteindelijk niet om 4 uur, maar om 5 uur. (Afrikaanse vertraging) Wij dachten eigenlijk dat we onder begeleiding van een militair convooi naar Tete zouden rijden vanwege de onrust in Mozambique. Dit bleek echter niet het geval, wat toch aangeeft dat ze vertrouwen hebben in het vredesakkoord dat ze pasgeleden hebben ingevoerd. (Er was veel onrust in noordelijk Mozambique)
Om 9.30 uur kwamen we al aan in Tete waarna we onze reis per choppe (mini bus) vervolgden naar Zombé, de grensplaats waar we de grens over zouden steken. Hier aangekomen was het erg hectisch aangezien we nog Zuid- Afrikaans Rands moesten wisselen voor dollars voor onze visum aanvraag en Mozambicaanse Meticals moesten wisselen voor Maliwische Kwacha  om te betalen voor het vervoer van de ene grens naar de andere. (Ik word ondertussen helemaal gek van alle verschillende valuta!)
Met de grote backpack zijn Philip en ik beide achterop een motor gesprongen voor een tocht van zo'n vier kilometer naar de grens van Malawi. Wat een prachtige rit en een heerlijk gevoel van vrijheid zo achter op de motor!
Aangekomen bij de grens van Malawi werd ons verteld dat we het visum op voorhand aan hadden moesten vragen en dat het niet aan de grens mogelijk was. Toen ik hem er op wees dat ik online had gezien dat het wel bij de grens mogelijk was en hem vroeg waarom hij dan in godsnaam een papier met de visum prijzen had hangen, kon hij opeens wel iets voor ons regelen. Dit is naar mijn mening Afrikaanse laksheid en dat het teveel werk voor ze is. Uiteindelijk na waarschijnlijk extra lang te hebben moeten wachten, konden we onze weg eindelijk vervolgen met het visum voor Malawi in ons bezit!
Eerder in de bus zat Philip naast een man uit Zimbabwe genaamd Osman, hij bood aan om ons een lift te geven achter in een bakkie (open 4x4 truck). Hij zette ons af in Blantyre, waarna wij onze weg met een mini van (klein busje, zelfde als de choppe in Mozambique) naar Balaka konden vervolgen. Daar hebben we het lokale meel drankje Tobwa gedronken wat Philip heerlijk vond en ik persoonlijk niet te drinken vind. Daar zijn we met een nieuwe mini van naar Mangochi gereden en hier stond de volgende mini van alweer klaar. Enige nadeel was dat deze pas zou vertrekken wanneer hij vol zou zijn (dit is met alle busjes zo) als we direct wilden vertrekken was dat een optie maar dan moesten we voor alle lege plekken betalen wat neerkwam op zo'n 20.000 Kwacha ofwel €25,- aangezien we toch al de hele dag aan het reizen waren en één of twee uur extra ook niet meer uit zou maken en we nog niet gegeten hadden, besloten we maar te wachten. Na het eten besteld te hebben had Philip z'n bord nog niet leeg of de bus was al vol en klaar om te vertrekken. Waardoor wel weer duidelijk wordt dat je echt op moeten letten als toerist, omdat ze erg gehaaid zijn. De chauffeur beloofde ons dat hij ons dichtbij de backpacker op onze eindebestemming in Monkeybay zou afzetten, maar een paar plaatsen voor Monkeybay was de bus leeg en wilde hij niet meer verder rijden, ondanks dat we al voor de gehele rit betaald hadden. Hij wilde nog een keer geld ontvangen en aangezien we toch wel graag dezelfde dag nog aan wilden komen, hebben we het bedrag dat hij vroeg met de helft bedongen met als afspraak dat hij voor de deur van de backpacker zou afzetten. Aangekomen in Monkeybay stopte hij gewoon op de normale plek waar hij gewoonlijk stopte en wilde hij nogmaals geld ontvangen om ons voor de deur af te zetten. Op dat moment had ik het helemaal gehad (na 20 uur reizen) en ben ik tegen hem uitgevallen. Dit resulteerde erin dat hij ons in ieder geval bij afslag afzette die we in moesten lopen om bij de backpacker te komen, maar dat we nog steeds twee kilometer door het pikkedonker moesten lopen.
Dit was het eerste moment dat wij (Philip en ik) hem echt een beetje scheten. Het was ondertussen namelijk bijna middernacht, je zag geen hand voor ogen en het moment dat we de weg opliepen werden we gelijk gevolgd door een local. We zijn gaan lopen zonder licht in de hoop dat onze ogen snel zouden wennen aan het donker en na enige tijd waren we zelfs in staat om de weg enigsinds te onderscheiden. Op goed geluk een afslag genomen en toen stonden we in een keer voor een wel heel mooi optrekje. Dit kon het toch niet zijn en waarom zat de poort op slot? (De volgende dag leerden we dat dit het verblijf van de president van Malawi is) Daarom terug gelopen waarna we na een dik half uur te hebben gelopen met onze zwaarbewapende backpack en mes in de aanslag aankwamen bij Venice beach lodge backpacker waar we werden opgevangen door een van de medewerkers.

Vrijdag 3 februari
Wauw wat een prachtige plek om wakker te worden! De douches en de kamers van Venice backpackers zijn niet bijzonder, maar het strand en het meer zijn geweldig mooi. Aan de oever kwamen de vissers terug van een nacht vissen en de vrouwen weten niet hoe snel ze de vis moeten kopen. Andere vrouwen wassen kleren in het meer, terwijl de kinderen spelen met een stok en een wiel.
Wat mij gister al opviel is dat wij de enige backpackers zijn, wat best wel bijzonder is voor zo'n groot complex ondanks dat het low season is.
's Morgens had ik twee mannen ontmoet waarvan de ene, Duncan, een tourgide is en de andere, Steven, daar rondhangt omdat hij net sinds een dag vader is geworden en je als man in deze cultuur dan niet thuis behoort te zijn. Hij nodigde ons uit om z'n net geboren zoon te bekijken en ik vond dit een bijzonder moment. We mochten z'n huisje betreden en daar zat z'n vrouw met de kleine op de grond aan de ene kant van de kamer en daar tegenover aan de andere kant zijn moeder, zijn twee zussen en zijn schoonmoeder. Zij voorzien de moeder van advies over de opvoeding en verzorging van de baby en de vader mag zich een aantal dagen bevatten in de kroeg.
Hierna zijn we naar de andere backpackers gelopen, namelijk Mufasa backpackers. Tegen onze verwachtingen in waren hier wel andere backpackers en liepen we Carolynn tegen het lijf. (Die ik eerder heb ontmoet in Maputo, Mozambique) Dit heeft ons doen besluiten om nog één nacht in onze huidige backpacker te verblijven aangezien zij vanavond een feest geven en dan te verkassen naar Mufasa backpackers.
Aan het begin van het feest zijn we eerst naar de overkant gelopen waar je Mister Eddys bar hebt waar de locals hun drank kopen. Je koopt hier bijvoorveeld een fles bananenwijn voor 150 Kwatcha kopen, wat best lekker is en qua smaak het dichtst in de buurt komt van rode wijn. (750 ml voor €0.20)
Daarna zijn we doorgegaan naar het feest wat een ontzettende tegenvaller was. Er waren alleen locals, wat ik normaal gesproken niet vervelend vind, maar de meeste waren behoorlijk dronken waardoor ze erg vervelend en opdringerig worden. Daarnaast kunnen zij zelf het bier en dergelijke aan de bar niet veroorloven (900 Kwacha voor een biertje, ongeveer €1.20) en kwam de een na de ander vragen of wij wat voor ze wilden kopen. Al vrij snel begon het zo vervelend te worden en moesten de eerste naar huis gedragen worden vanwege overmatig drankgebruik, waarop ik besloot op tijd naar bed te gaan.

Zaterdag 4 februari
Ik was heel vroeg wakker en ik wilde eigenlijk een lekker bakkie doen met een tijdschrift en wat aan m'n blog werken, toen ik wel heel veel rumoer van het strand hoorde komen. Blijkbaar kwamen net alle vissers terug wat een behoorlijk tumult gaf. Hier een paar prachtige plaatjes geschoten van de vissers, de wassende vrouwen en een drietal kinderen. Ik vroeg de kids wat ze dit weekend gingen doen en zij gaven aan de ze niks te doen hadden. Waarop ik vroeg waarom ze niet lekker gingen fietsen of voetballen. De oudste jongen Emmanuel (13 jaar) spreekt heel goed Engels en kon me vertellen dat ze helemaal niks hebben om mee te spelen. Ik voelde me op dat moment zo stom en naïef, dat ik besloot om een bal voor ze te kopen. Aangezien ze hier niet met straten en huisnummers werken is het best lastig om ergens af te spreken, daarom ben ik met de jongens naar Emmanuels huis gelopen waar ik zijn twee zussen ontmoette. Ik heb met hem afgesproken dat ik later die dag samen met hem een bal zou gaan kopen.
Toen Philip wakker was, zijn we met een taxi naar de nieuwe backpacker gereden en daarna doorgereden voor een bal. Emmanuel was zo blij met de bal en we hebben met hem afgesproken dat we de volgende dag samen zouden voetballen.
Teruggekomen in Mufasa backpackers sprak ik Rikie, de eigenaresse van Mufasa. Brutaal als ik soms kan zijn, vroeg ik haar of er geen mogelijkheid was om te werken voor gratis verblijf. Ze vertelde mij dat ze eigenlijk iemand zocht die naschoolse lessen kon geven aan de lokale kinderen. Dit klonk natuurlijk als muziek in de oren, aangezien ik een meester ben. Wel moest ik dan nog een bijdrage leveren in de kosten. Toen ik aangaf dat ik eigenlijk op zoek was naar iets zonder kosten, gaf Rikie aan dat ze ook nog iemand zocht voor klusjes in en rond de backpackers en als ik dat er naast zou doen dat ik dan gratis zou kunnen verblijven en gratis drie maaltijden per dag zou hebben. Hier wilde ik nog even over nadenken aangezien het originele plan was om na een aantal nachten noordelijker Malawi in te reizen samen met Philip en dit zou betekenen dat ik voor ons beiden de plannen zou wijzigen door langer te blijven.

Zondag 5 februari
Vandaag hebben we besloten om vanavond met iedereen te gaan bbqen. Dit willen Philip en ik al doen sinds we samen reizen.
Samen met Ben (de kok van Mufasa) zijn we het dorp ingelopen om boodschappen in te slaan zoals, een varkenspoot van een slager op straat en groente van de lokale markt.
Hierna hebben we samen met Emmanuel gevoetbald en na een poosje ging Philip de motor ophalen die hij voor die dag gehuurd had. Bij Venice beach hebben ze een hangmat oo de eerste verdieping in de buitenlucht, waar ik heerlijk in gelegen heb tot Philip terug kwam per motor.
Philip wilde eigenlijk met z'n motor naar Cape Mcclear rijden, een soort schiereiland nabij Monkeybay. De motor was alleen in zo'n slechte staat, dat hij het niet aandurfde en uiteindelijk nauwelijks gereden heeft.
's Avonds hebben we met een klein groepje gebarbequed met Philip, Rikie, Alex (GER), Jessie (UK) en Marie (GER).

Maandag 6 februari
's Morgens zag ik voor de eerste keer bavianen en apen vlakbij de backpacker. Riki had me eerder verteld dat je ze weg kon jagen door op ze te schieten met een BB gun. Dit ging in eerste instantie tegen mijn principes in, maar aan de andere kant zag ik ook wel de noodzaak in. Waardoor ik dus voor de eerste keer op apen heb geschoten, wat stiekem eigenlijk best leuk is.
Samen met Ashley, zijn Philip en ik naar de school gelopen waar zij lesgeeft. Dit is een hike van een uur over de berg naar het dorp. Prachtig om te doen, maar na de heenweg waren Philio en ij beiden al helemaal kapot! Toch nog een restje energie bij elkaar geschraapt om een kijkje te nemen in de klassen, daarna moesten we nog een uur terug lopen terwijl het toch al behoorlijk heet begon te worden.
Bij terugkomst in Mufada was ik helemaal kapot en heb ik een paar uur geslapen om bij te komen. Daarna heb ik met Rikkie overlegd over haar aanbod en heb ik besloten dat ik in ieder geval voor twee weken blijf. Philip heeft daarop besloten om ook z'n eigen plan te trekken en hij neemt het mij gelukkig niet kwalijk.
's Middags kwam er een stel met een jong kind aanlopen in de backpacker die met mij op de foto wilden terwijl ik in de hangmat lag. Daarna wilde ze even rondlopen en vroegen ze  of ik wel even op de kleine man wilde letten. Dit vond ik geen probleem, totdat ze na een half uur nog niet terug waren. Na bijna een uur opgepast te hebben, kwamen ze terug en namen ze de kleine man zonder te bedanken mee.
's Avonds kun je het familie diner bestellen in Mufasa en dan eet je samen met Rikie. Wij hadden besloten om vandaag zelf te koken en in plaats daarvan hebben we Rikie uitgenodigd om de maaltijd met ons te nuttigen.

Dinsdag 7 februari
Zo de dag was aangebroken waarop mijn vrijwilligerswerk van start zou gaan en ik afscheid moest nemen van Philip. Hij had het gisteravond alleen iets te bont gemaakt waardoor hij besloot om toch nog een nacht langer te blijven.
Eerst heb ik geholpen om de elektra voor de lampen buiten de dormitories (slaapzalen) in orde te maken. Hier zijn ze al weken mee aan het sukkelen en dit was voor mij een paar uurtjes werk. Ze zijn dik tevreden en ik ga het de komende weken dan nog druk krijgen. Gelukkig is dit alleen doordeweeks van 8.00 tot 12.00 uur en dus goed te doen qua temperatuur.
Hierna heb ik de laatste dingen voorbereid voor de naschoolse lessen waarna ik wachtte tot de eerste kinderen zouden binnendruppelen. Zo'n eerste dag blijft toch altijd spannend omdat het lastig in te schatten is, hoeveel kinderen er komen, van welke leeftijd en wat voor niveau. Uiteindelijk kwamen er vijf jongens tussen de 10 en de 13 jaar oud. Waarmee ik reken spelletjes en dergelijke heb gedaan, wat ze erg leuk vonden. Ik ben benieuwd hoeveel kinderen er morgen komen, Rikie vertelde namelijk dat de groep meestal elke dag groeit.
's Avonds moest ik dan toch echt afscheid nemen van Philip. Ik vind het aan de ene kant erg jammer dat ik de rest van de trip niet samen met hem doe zoals het originele plan was, maar aan de andere kant denk ik toch dat ik de juiste keuze gemaakt heb om in plaats daarvan wat langer in Malawi te blijven.

Woensdag 8 februari
Eerst ben ik per fietstaxi naar het dorp gegaan waar ik met behulp van de bestuurder/ fietser spullen heb gekocht voor het lesgeven en voor de klussen die ik de komende tijd ga doen. Het lastigste vond ik het om een plank te kopen met ongeveer de juiste afmeting. Dit lijkt namelijk in niks op het hout wat je in Nederland bij de bouwmarkt koopt. Het is niet recht, het heeft geen specifieke afmeting en het is niet afgewerkt. Uiteindelijk heb ik gelukkig wel iets kunnen vinden wat aan mijn eisen voldeed, waarop we (met de twee meter lange plank op m'n schouder) met z'n tweeën op de fiets weer terug konden naar Mufasa.  Terug gekomen kwamen er een aantal kinderen aanlopen met een schildpad ter grootte van een mannenhand. Deze wilde ze aan mij verkopen (als eten?). Toevallig had ik het hier met Rikie over gehad en wist ik dat zij een klein bedrag betaalde en ze dan vrij liet in de bergen. Erg tof om er een in het wild te zien van dit formaat!
De groep kinderen groeit gestaag en ik had er vandaag zeven. Met behulp van een boekje heb ik de Engelse woorden met betrekking tot het menselijke hoofd met ze behandeld waar ze dan de vertaling in hun eigen taal 'Chichewa' bij moesten schrijven. Met het boekje kon ik controleren of de vertalingen klopten. Erg leuk om ze zo enthousiast te zien werken, zelfs na een dag school die ze al achter de rug hebben.

Donderdag 9 februari
Al vrij vlot begonnen met de grote klus in het wc gebouw. Hier moest de bedrading voor de lampen vernieuwd worden en zou ik de plank aan de wand monteren zodat de accu daarop kon staan in plaats dat deze houtje touwtje aan het plafond bungelt. Dit zou ik samen met Ben doen, een van de medewerkers van Mufasa, maar op het moment dat we zouden starten moest hij plots wat anders doen.
Ik heb uiteindelijk de hele ochtend en het begin van de middag in m'n eentje in de badkamers gewerkt wat eigenlijk geen doen was, omdat het nog het meest op een kas lijkt. Uiteindelijk heb ik de plank op de juiste maat gemaakt, de elektra draden vervangen en de sloten vernieuwd, waarna ik geen droog stukje kleding meer over had door het vele zweten.
Hierna heb ik de kinderen lesgegeven die er vandaag niet zoveel zin in hadden. Denk dat een aantal kinderen te weinig gegeten hadden en hongerig waren.
's Avonds heb ik het lokale bordspel leren spelen genaamd 'Bow'. Een erg leuk spel waarbij je een soort van bonen van het ene naar het andere vakje moet verplaatsen en de bonen van je tegenstander moet zien te bemachtigen.
Ik sprak met een stel (Andy en Emmy UK) die morgen de boottocht naar een nabij eiland wil maken en omdat ik vandaag bijna tien uur heb gewerkt in plaats van de vijf uur die ik eigenlijk moet maken heb ik besloten om ze morgen te vergezellen en daarna alleen nog les te geven aan de kids.

Vrijdag 10 februari
Deze dag begon echt op z'n Afrikaans. We zouden om 7 uur met de boot vertrekken om de ergste hitte voor te zijn. Daarom had ik mijn ontbijt besteld om kwart over 6 zodat ik ruim op tijd klaar zou zijn. Mijn ontbijt kwam uiteindelijk pas om half 8. Wat eigenlijk niks uit maakte, omdat ze toen pas per fiets diesel voor de boot kwamen brengen en ze met emmers eerst het water uit de boot moesten hevelen. Het water in de boot stond net zo hoog als naast de boot. Om half 9 was het dan zover en konden we richting het eiland varen. Onderweg kwamen we twee vissers tegen en hebben we vis gekocht voor de lunch. Aangekomen bij het eiland hebben we eerst gesnorkeld en heb ik een aantal prachtige vissen gezien. De mannen waren ondertussen de vis en Nzima aan het bereiden. Nzima is een pap gemaakt van maïsmeel.
Na de lunch hebben we nog even gezwommen en waarna het tijd werd om terug te varen. Op een gegeven moment stopten we nabij een eiland en begon een van de mannen te fluiten, hierna zwaaide hij met een visje in de lucht die hij hierna in het water gooide. Er kwam gelijk een grote arend aanvliegen die het visje uit het water griste. Erg indrukwekkend om zo'n grote roofvogel te zien.
Hierna hebben we nog een stop gemaakt vlak voor Mufasa bij een gezonken boot waar we nog even gesnorkeld hebben alvorens terug te gaan naar de backpacker.
Voor vandaag heb ik bananen gekocht voor de kinderen zodat ik zeker weet dat eventuele concentratie problemen niet uit honger voort komen. Ik weet niet of de bananen hielpen, maar wat ik wel weet is dat ze er vandaag veel meer zin in hadden. Na de les gingen de kids vissen en zwemmen en heb ik nog met ze in het water gestoeid wat erg leuk was.