African adventure 5 maart- 19 maart Goodbye Malawi

Zondag 5 maart
Ik heb heerlijk uitgeslapen en merk dat ik de afgelopen twee weken toch te veel hooi op m'n vork genomen heb in Liwonde. Alles regelen voor de school, het verven terwijl ik ook de twee leerkrachten observeerde en hierna van feedback voorzag plus het aansturen van vier man die werkzaamheden in en rond de school verrichtten.
Vandaag heb ik in Mufasa, Monkeybay leuke gesprekken gehad met een stel uit de UK, Shaun en Claire, die gisteren per motor aan zijn gekomen en vrijwel dezelfde route door Afrika doen als ik. Zij hebben een stuk land gekocht met mogelijkheden voor een bed en breakfast en verwachten hiermee later dit jaar te kunnen starten.
Shaun was een chefkok en mistte het koken zo, dat hij voorstelde om vanavond in de keuken te helpen. Mede, omdat er voor het diner hetzelfde op het programma stond als gisteravond en dat we het ook al voor de lunch hadden gehad. Hij heeft uiteindelijk een heerlijke curry gemaakt die ik tegenstelling tot de andere gerechten die ze hier serveren geen Piri Piri saus nodig had om het op smaak te brengen.
Wat heel bijzonder is, is dat Ben een van de medewerkers en Ashley een vrijwilligerster die een relatie hebben vrijdagavond vertrokken zijn zonder afscheid te nemen of te laten weten waar ze zijn. Iedereen maakt zich zorgen om hen, maar aan de andere kant heeft het er waarschijnlijk. Mee te maken dat Ben op non actief staat, omdat hij zonder toestemming van Riki, naar Liwonde is geweest en zijn werk in Mufasa Monkeybay heeft verzaakt. Hopelijk horen we een dezer dagen waar ze zijn.

Maandag 6 maart
Vanmorgen heb ik eerst gesport en gezwommen en wat heb ik dat meer gemist zeg! Hierna had Riki (de eigenaresse van Mufasa Eco lodge) een nieuwe klus voor me aangezien ze geen tegels voor de badkamer heeft weten te vinden en ik dus niet de mozaïek van de krokodil kan maken jammer genoeg. Het was mij opgevallen dat de kamers zo leeg waren (ik slaap momenteel voor de derde keer in een andere kamer, van dorm, naar een gedeelde kamer met twee mensen, naar een privé kamer) en na te vragen of ze geen schilderijen of iets dergelijks op moest hangen, gaf zij aan dat ze schilderijen in de berging had.
Hierna heb ik alle kamers van schilderijen voorzien en daarna was het alweer tijd om les te geven aan de kinderen. Er was eerst maar een jongen die een privéles heeft gehad. Toen ik klaar was kwamen drie andere jongens opdagen. Ik hoop dat ze morgen wel allemaal op tijd zijn.
Hierna heb ik samen met Riki een apenschedel in een bleek oplossing gestopt om hem mooi wit te krijgen en te ontdoen van ongedierte. Ik heb de schedel cadeau gekregen van haar en deze krijgt zeker een ere plekje in mijn huis!

Dinsdag 7 maart
Rond 9 uur kwam Sunday op de motor om mij op te pikken om zijn eco boerderij en backpacker in aanbouw te bekijken. Blijft toch heerlijk achterop de motor, met name de wind maakt het erg aangenaam in het hete Afrika.
Aangekomen bij de backpacker in aanbouw, liet Sunday trots zien waar hij het afgelopen jaar druk mee is geweest en wat was ik onder de indruk! Het was minstens vier keer zo groot dan ik verwacht had en wanneer het klaar is, heeft hij ruimte voor 14 vrijwilligers/ reizigers.
Hierna zijn we doorgereden naar zijn huis dat zich vlak naast zijn landerijen bevindt. Hier moet nog wel veel gebeuren, maar hij is zeker op de goede weg en hij heeft op een van de velden een gebouwtje gemaakt waar straks de vrijwilligers kunnen lunchen in de schaduw na hun werk op het land. Sunday vertelde trots dat hij een van de weinige in de omgeving is die zijn eigen waterbron heeft wat hem veel mogelijkheden geeft.
's Middags heb ik lesgegeven en ondanks dat ik maar twee weken weg ben geweest, valt op dat alles is weggezakt bij de jongens. Dat wordt weer flink oefenen voor ze van de week.
Shaun had de smaak qua koken goed te pakken en heeft weer gekookt en nu stonden er vispasteitjes op het menu. Helaas verbrandde Shaun z'n hand heel erg terwijl hij het pasteitje in het vet liet glijden en het vet op zijn hand spatte.
Na het avondeten heb ik nog een drankje met Silvester gedaan. Een jongeman afkomstig uit Zimbabwe, die ook door zuidelijk Afrika aan het reizen is. We hebben een paar keer het spel Baw gespeeld en ik wist zelfs van hem te winnen ondanks dat hij het spel al van jongs af aan speelt.
Op een gegeven moment begon Mikey te blaffen, waarop ik naar het strand ben gerend, omdat ze meestal blaft als ze een dier hoort of ziet. Ik hoopte een krokodil te spotten, maar in plaats van een krokodil waren er drie hele snelle dieren ter grote van een middelgrote hond. Ze stopte vlak voor het water en op het moment dat ik dacht dat ze terug zouden rennen, doken ze het water in wat ik totaal niet verwachtte, omdat ze naar mijns inziens niet op waterdieren leken. Iets wat mij echt kippenvel gaf. Tot dusver weet ik nog steeds niet wat voor dieren het geweest kunnen zijn laatste.

Woensdag 8 maart
Vanmorgen zijn Shaun en ik op hun grote motor naar Mangochi gereden om geld te gaan pinnen. Shaun zei dat hij rustig aan zou doen en ik geen helm of speciale kleding nodig had.
Ik was dan wel in mn korte broek en t- shirt, maar zonder helm ging me toch iets te ver. Aangezien de helm van Claire mij niet paste, zijn we stapvoets naar het centrum van Monkeybay gereden om daar te kijken of we een helm konden huren.
De eerste motorijder die ik aansprak wilde zijn helm wel verhuren, maar wilde hier MK5000 voor hebben, dit vond ik veel te veel, waarop ik de volgende local aansprak die ik MK500 bood en die hiermee akkoord ging. Wat een beetje rond vragen al niet kan doen.
Hierop konden we dan echt vertrekken en wat blijft dat toch een heerlijk gevoel op de motor! Aangekomen in Mangochi zijn we eerst naar de pomp gereden, omdat Shaun moest tanken en ook een soort van reserve tank zakken moest vullen voor het geval hij in een van de volgende landen zonder benzine zou komen te staan. Hierna zijn we naar de pinautomaat gereden, die het vandaag deed en die het ons ook nog eens toe liet om het maximale bedrag te pinnen. Heel toevallig was Mphaso net aan het pinnen toen we aankwamen. Super leuk om hem weer even te zien aangezien ik hem minder vaak zie, dan mijn andere twee vrienden uit dit trio.
Vervolgens konden we onze zoektocht starten om vlooienspul en hondenvoer te zoeken voor Hunter. Vlooienmiddel voor een hond verkochten ze niet, wel hadden ze een anti teken/ vlooien vloeistof die ze op vee spuiten en waar we uit gebrek aan beter maar een klein flaconnetje van gekocht hebben. Daarna gingen we naar een dierenwinkel met grote advertenties op de pui met hondenvoer en dergelijke en ook zij bleken geen hondenvoer te verkopen. Afrika blijft wonderlijk!
Hierna zijn we op de stukken die het toe lieten met zo'n 120 km p/u teruggereden naar Monkeybay. Eigenlijk onverantwoord met mijn zomerkleding, maar ergens geeft het stiekem toch ook wel een kick. Wel had ik op dat moment een beetje spijt van mijn korte broek en t-shirt.
's Middags kwam alleen Phineas, de half geadopteerde zoon van Riki, opdagen voor de naschoolse les. Wat ik eigenlijk wel jammer vond, maar aan de andere kant kon hij de privéles ook wel erg goed gebruiken.
Om 16 uur kwam Emanuel met zijn moeder en een van de zussen op bezoek, omdat ik hun gevraagd had om langs te komen. Ik kon ze nu eindelijk vertellen dat het gelukt was om geld in te zamelen voor Emanuel en dat er zelfs genoeg was om hem twee jaar naar de middelbare school te sturen. Dit was erg emotioneel, maar ook een erg mooi moment. Ze waren zo gelukkig en ik heb nog nooit in m'n leven mensen met zo'n grote gelukkige glimlach rond zien lopen, wat mij een warm en tevreden gevoel gaf van binnen.
Shaun had aangeboden om foto's te schieten van dit bijzondere moment en dit heeft de meest prachtige foto's opgeleverd.
's Avonds kwamen Harry en Shenko eindelijk langs aangezien zij elke dag sinds ik terug ben in Monkeybay al langs zouden komen, maar het er steeds niet van kwam. Super om hen weer te zien en even een drankje te doen en Baw te spelen.
Silvester had 's avonds pasta gekookt, wat niet te nassen was, maar wat ik wel braaf opgegeten heb en hierna ben ik op tijd naar bed gegaan omdat ik mij totaal niet lekker voelde.

Donderdag 9 maart
Oké ik ben geveld door de man met de hamer. Waar ik mij sinds terugkomst in Monkeybay afgelopen zaterdag al niet fit en moe voelde, had ik vandaag een kop als een baksteen en kon ik me er nauwelijks toe zetten om überhaupt uit bed te komen.
Na toch even een duik te hebben genomen in het meer en rek en strek oefeningen te hebben gedaan voelde ik me nog steeds ruk, maar desondanks besloot ik samen met Silvester het dorp in te gaan, aangezien ik de ferry voor morgen moest betalen en ik bijna geen zonnebrand meer heb. Aangekomen bij de apotheek heb ik wel gevraagd hoe de test voor malaria in z'n werk gaat en naar de kosten, maar besloot ik heel eigenwijs dat het nog niet nodig was. Bij het teruglopen met Silvester voelde ik me zo beroerd dat ik toch teruggegaan ben naar de apotheek om me te laten testen op malaria, omdat ik de komende dagen ga spenderen op een eiland waar de mogelijkheden waarschijnlijk beperkter zijn. Nadat ze me geprikt hadden en een druppel bloed in de malaria test hadden gedaan, was de uitslag tegen mijn verwachting in negatief. Dan moest het wel oververmoeidheid zijn, waarop ik besloot om maar extra rustig aan te doen.
Bij terugkomst in Mufasa heb ik dan ook eerst een uur of twee in een hangmat liggen slapen. Totdat ik wakker gemaakt werd door Emmanuel. Hij kwam vol trots zijn tussentijdse toetsen voor verschillende vakken laten zien en ik moet zeggen dat ik behoorlijk onder de indruk was. Hij had op alle vakken een A score en zelfs Riki gaf aan dat ze erg tevreden was met mijn keuze om juist hem de kans te geven om naar de middelbare school te gaan. Samen met Emmanuel heb ik in de hangmat gechilled, kokoskoekjes gegeten en foto's op mijn telefoon gekeken wat hij erg interessant vond.
Na het avondeten was eindelijk na twee weken wachten een van de twee wijn verpakkingen leeg. Zodat ik deze kon gebruiken om de baviaanschedel goed in te pakken om deze te beschermen tegen beschadigen, maar ook om hem door de douane te krijgen. Riki vertelde mij dat door de aluminium zak die in het karton zit, de schedel niet opvalt in een Xray apparaat.

Vrijdag 10 maart
Na een nacht vol zweten, onrustig slapen en veel onweer en regen voelde ik mij 's morgens gelukkig iets beter. Hier was ik erg blij om, omdat ik mezelf toch een beetje ongerust begon te voelen dat ik zo beroerd was.
Vandaag was dan toch echt de dag aangebroken waarop ik de Ilala ferry noordelijk het meer op zou nemen naar Likoma Island. Iets wat eigenlijk vier weken geleden al op het programma stond, maar wat ik door het vrijwilligerswerk in Monkeybay en Liwonde lang heb uitgesteld.
Gisteren zijn Barrel en Katey aangekomen in Mufasa. Twee solo reizigers die ook beide de boot zullen nemen. Ik had het gevoel dat ik alles onder controle had en voor de eerste keer eens niet is wat vergat. Zo had ik 's morgens bijvoorveeld nog Kwacha's voor dollars gewisseld met Felix. Tot dat we per voet onderweg waren naar de Ilala en ik Barrel iets over een telefoon hoorde zeggen waarop ik mij bedacht dat mijn mobiele oplader nog aan de oplader bij Mufasa lag. Gelukkig liep Wongani met ons mee die er op stond mijn backpack te tillen, waardoor ik snel op en neer kon rennen om de oplader uit de stroom te trekken.
Aangekomen op de ferry was dit toch wel een bijzondere ervaring, de ferry deed mij een beetje denken aan zo'n oude stoomboot ergens in de rimboe. De boot is open aan de zijkant en dat is waar je loopt en de kamers en het restaurant en dergelijke zitten dan in het midden van de boot. De boot heeft drie verdiepingen en maar acht kamers die zich op de eerste verdieping bevinden, dus je moet je kamer op tijd reserveren. Ik was heel blij met mijn eenpersoonskamer, omdat ik me nog steeds waardeloos voelde. Ik heb dan ook veel geslapen en zorgde er steeds voor dat ik een kwartier voordat we bij een volgende plaats aan zouden meren wakker was, zodat ik tenminste iets van tocht mee zou krijgen.
Bij een van de stops was het heel bijzonder om te zien dat ze de lokale vissersbootjes (uitgehakt uit een boomstam) op de boot takelen met een lier terwijl de visser met z'n hebben en houwen op het bootje balanceert.
Vanaf de ferry had je het uizicht op een prachtige zonsondergang, waarbij enkele bergen nauwelijks van wolken te onderscheiden waren en sommige van de kleine eilanden op het water leken te zweven door de reflectie van het water.
's Avonds was de laatste stop voor Likoma Island  Nkhotakota en hier kwamen Shaun en Claire de boot op vergezeld door een kennis van hen en een van zijn beste vrienden, Neville en David, die elkaar kennen van de middelbare school en waarvan Neville al sinds jaar en dag in Malawi woonachtig is.

Zaterdag 11 maart
Man o man wat voel ik me slecht, snap echt niet wat het kan zijn. Mijn ogen doen zeer wanneer ik op zij kijk, mijn nek doet ontzettend veel zeer en ik heb constant een wazig gevoel in m'n hoofd waardoor ik niet geheel helder na kan denken. Op de boot heb ik daarom eerst maar een douche genomen en wat was dat een verademing. Dit is de eerste warme douche die ik gehad heb sinds ik in Malawi ben.
Bij de stop op Likoma Island hebben we op het laatste moment besloten om naar Ulisa lodge te gaan in plaats van Mango drift, omdat Neville, David, Claire en Shaun hier al naar toe zouden gaan en ze ons een goed aanbod deden voor de dorm waardoor deze ons nu maar $7,- per person zou kosten in plaats van de $8,- in Mango drift. Dat scheelt toch alweer een biertje per nacht. Ook werden we nu door deze luxe lodge opgehaald van de ferry met een fatsoenlijke boot. In totaal zijn we nu met negen mensen naar de deze lodge gegaan, omdat een stel, man Nederlands, vrouw Duits, ook besloten om mee te gaan. Onderweg begon het te regenen waardoor we ons met een heleboel paraplu's droog probeerde te houden wat een erg grappig gezicht moet zijn geweest vanaf de kade.
Aangekomen bij de lodge kon ik niet echt genieten van het uitzicht omdat ik mij alles behalve fit voelde en ik ben dan ook vrij vlot in bed gedoken. Na de lunch ben ik weer naar bed gegaan en na het avondeten weer. Ik heb totaal geen energie en alles doet me zeer.

Zondag 12 maart
Ongelofelijk zelfs na alle extra slaap van gisteren voel ik me nog steeds waardeloos en futloos. Zelfs lopen is al teveel inspanning en nu heb ik ook nog een spierpijn zonder verklaarbare reden.
We hadden met Eunice afgesproken om met haar naar de katholieke kerk te gaan en daar de dienst te bekijken wat ik toch echt niet wilde missen, omdat dat de highlight van het eiland is. Daarna zouden we door gaan naar het lokale ziekenhuis om mij opnieuw op malaria te laten testen. Na ibruphophen en paracetamol te hebben genomen voelde ik me gelukkig iets beter en na een half uur door de heuvels te hebben gelopen, waarbij we onderweg een miniscule kameleon zagen, die ik nog nooit in het wild heb gezien, kwamen we aan bij de kerk. Hier hebben we zo'n 20 minuten naar het prachtige gezang geluisterd en was ik zeer onder de indruk van het grote mooie gebouw. Wat erg indrukwekkend is wanneer je je beseft dat ze alle bouwmaterialen destijds per boot naar het eiland hebben verscheept.
Hierna ben ik met beide Katie's en Eunice doorgelopen naar het ziekenhuis terwijl de andere het dorp in gingen. Aangekomen bij het ziekenhuis bleek er momenteel geen dokter te zijn, waardoor ze mij jammer genoeg niet konden helpen.
Hierop heeft een van de medewerkers van Ulisa lodge zijn broer gebeld die dokter is en die 's middags langs zou komen om mij te onderzoeken.
Met z'n allen zijn we daarna naar the Beach Breeze bar geweest waar we een drankje hebben gedaan en daarna werden opgepikt om terug te gaan naar Ulisa Lodge. Daar aangekomen voelde ik mij zoveel beter, dat ik mij schuldig voelde dat de dokter kwam en ik deze wilde annuleren. Achteraf was hij gelukkig al onderweg en bij aankomst wilde hij toch een malaria test bij mij afnemen. Waar ik dacht dat deze weer een negatief resultaat zou hebben, kwamen er plots twee streepjes in het schermpje te voorschijn en bleek ik dus wel malaria te hebben. Waarop ik gelijk begonnen ben met de kuur die ik al in Mozambique gekocht had. Dit is een kuur van drie dagen waarbij je tweemaal daags 4 pillen in moet nemen op vaste tijden. Ik hoop echt dat ik me nu snel beter voel.

Maandag 13 maart
Ik voelde mij vandaag nog steeds waardeloos, maar ik verplichtte mijzelf toch om aan het eind van de ochtend voor de eerste keer te zwemmen. Zo vreemd om zo weinig energie te hebben dat zelfs een paar slagen in het water al teveel is. Ik heb dan ook voornamelijk in het water gezeten en van de golfslag genoten. Hierna heb ik een plekje op het strand in de schaduw gezocht en lekker gekletst met Timo en Charlotte. Vervolgens kwamen ook beide Katie's en Shaun en Claire en na een poosje gekletst te hebben, werd het weer tijd om naar bed te gaan. Ik voel mij zo saai, ik heb de hele middag geslapen en zowel het uitzwaaien van Katie (US) in haar privé vliegtuig gemist als de cursus potten kleien. Ik ben even uit bed geweest voor het avondeten, om er daarna weer zo snel mogelijk in te duiken.

Dinsdag 14 maart
Vanmorgen ben ik op tijd uit bed gegaan en kon ik al vrij snel merken dat ik eindelijk wat meer energie had. Omdat ik morgen alweer vertrek en ik nog vrijwel niks van het eiland gezien heb door de verrekte malaria heb ik besloten om mee te gaan op de boot om iedereen af te zetten op de ferry die ze allemaal vandaag nemen, terug naar het zuiden zodat de boot van Ulisa mij hierna gelijk in het centrum van Likoka af kon zetten en ik niet het hele stuk naar de andere kant van het eiland hoefde te lopen.
Eunice ging ook mee en zij nam mij mooi op sleeptouw wat mij goed uitkwam. Zij is erg modebewust en laat wekelijks nieuwe kleding maken van de chechengwe die zij elders in het land koopt. Nadat haar kleermaker klaar was met haar kleding, hebben we een drankje gedaan bij de Beach Breeze bar, vanwaar we tot onze verbazing zagen dat de ferry nog steeds niet vertrokken was. (Claire berichtte mij later dat de ferry pas om 16 uur vertrok in plaats van 10 uur!) Ik had ondertussen geregeld dat Trevor, een van de medewerkers van Ulisa lodge, mij morgen naar de Chambo veerboot brengt.
Hierna zijn Eunice en ik beide onze eigen weg gegaan en ging zij op haar mini fiets terug naar Ulisa en ik te voet dwarsover het eiland naar de zuidkant om vervolgens via de kust noordelijk naar Ulisa lodge te lopen. Onderweg kwam ik heel veel kinderen tegen, die Mzungu naar mij riepen en vroegen op ballonnen wat mij verbaasde. Eunice wist mij later te vertellen dat Chris, de eigenaar van Ulisa, de kinderen altijd ballonnen geeft wanneer hij ze tegenkomt.
Het lopen was toch iets te veel voor mijn herstellende lijf, maar desondanks ben ik bij terugkomst eerst naar Judith gelopen die gisteren een cursus potten maken op de draaitafel heeft gegeven aan de anderen om te vragen of ik dit vandaag nog kon doen. Dat was geen enkel probleem en al snel zat ik op een elektrische draaitafel, waarbij Judith mij instructies gaf hoe ik de klei kon vormen. Dit is echt een heerlijk gevoel en je voelt je bijna een God wanneer je met een kleine beweging de klei in een totaal andere vorm kunt draaien.
Na de cursus ben ik naar het restaurant gegaan waar Eunice al was en we samen een drankje hebben gedaan en Baw hebben gespeeld. Ik vind Baw echt een geweldig spel en spel wordt gespeeld op een bord met allemaal een gaten. Ieder heeft twee rijen gaten met in elk gat twee balletjes/ knikkers of wat maar voor handen is en door de balletjes te verplaatsen en balletjes van je tegenstander 'op te eten' kun je winnen door de voorste rij van de tegenstander leeg te maken. Shenko mijn vriend uit Monkeybay heeft een Baw bord voor mij gemaakt die hij naar mij opstuurt in Nederland, dus als je het leuk vindt kun je in de toekomst bij mij een potje Baw komen spelen. Eunice is ondanks dat ze het spel jaren lang niet meer gespeeld heeft verdomde goed en bij het vierde spel wist ik eindelijk een keer de winst te pakken.
's Avonds hebben Eunice, Chris en ik met z'n drieën gegeten en heb ik de eigenaar Chris wat beter leren kennen. Hij is zo'n 30 jaar geleden vrijwilligerswerk gaan doen in Malawi en dat beviel hem zo goed dat hij is blijven plakken. Hij heeft destijds zijn eigen pottenbakkerij geopend in Nkhotakota en heeft deze op een gegeven moment verkocht. Nu is hij sinds drie jaar eigenaar van Ulisa beach lodge en begint nu ook weer de pottenbakkerij activiteiten op te pakken.
Ik ben toch weer op tijd op bed gegaan, omdat ik de malaria uit mijn lijf wil hebben en ik mijn tas nog in moest pakken en ik morgen om 7 uur op de boot naar Nkatha Bay zit.

Woensdag 15 maart
Kloten! Ik werd vlak voor de wekker wakker om kwart voor vijf, omdat ik vandaag met de Chambo veerboot naar Nkatha Bay ga en besefte me gelijk dat op een of andere manier mijn alarm voor mijn malaria tabletten niet Is afgegaan en ik ze nu zes uur te laat heb ingenomen. Ik hoop dat dit geen gevolgen heeft voor de kuur.
Om 7 uur stond Trevor een van de medewerkers klaar met z'n motor om mij met m'n bagage naar de veerboot te brengen. Het was behoorlijk wat bagage voor zijn kleine motor, die naar mijn idee voor één persoon gemaakt is en daarmee dan mee over offroad wegen naar de andere kant van het eiland te rijden over wegen die voornamelijk uit keien en gravel bestaan.
Grappig feitje over het eiland is dat er maar zo'n 10 auto's zijn in totaal en dat er tot een aantal jaar geleden maar een auto rond reed, namelijk de ambulance.
Eenmaal aangekomen op het strand waar de veerboot al klaar lag met z'n oprijklep op zo'n meter van de grond, omdat er geen dock is waar hij aan kan leggen, omdat een dronken kapitein het doek kapot gevaren heeft. Was het eerst wachten op de immigratie, omdat de boot vanuit Mozambique kwam en sommige mensen gecontroleerd moesten worden. Hierna begon het uitladen en het blijft me toch verbazen hoeveel spullen er telkens weer van zo'n boot komen en hoeveel er daarna weer ingeladen wordt. Zakken maïs of meel van 50 kilo die mensen op hun hoofd dragen en dergelijke. Hierna heb ik een plek op de boot gevonden op een plastic kuipstoeltje op het dek waarna de boot vertrok.
Na een tocht van 5 uur over de breedte van het meer kwamen we aan in Nkhata Bay waar we op een klein bootje moesten springen die ons naar de oever bracht. Hier probeerde de schipper mij als enige vier keer zoveel te laten betalen als de andere, omdat ik de enige buitenlander was, waar ik natuurlijk niet mee akkoord ging, waarop hij tot inkeer kwam en ik dezelfde prijs betaalde als de anderen.
Hierna wilde ik lopend naar Butterfly space, een backpacker die mij door iedereen tot dusver aangeraden was en super goedkoop moet zijn, maar na zo'n 10 minuten lopen met m'n bepakking kon ik toch merken dat de malaria nog niet helemaal uit m'n lijf is en aangezien mij een rit werd aangeboden voor een prikkie heb ik toch besloten om me te laten rijden.
Aangekomen bij Butterfly, kreeg ik eerst een rondleiding en wat een ontzettend gave plek! Het is wel de meeste alternatieve plek waar ik tot dusver verbleven ben, maar het gaat heel mooi op in de natuurlijke omgeving. Met allemaal smalle paadjes, kleine geïmproviseerde gebouwtjes en niet te veel luxe. Zo hebben ze bijvoorbeeld een wc gebouwtje met twee wc's en maar één deur, waarvan vrijwel de hele voorzijde open is en een douche waarvan de muur in spiraalvorm is wanneer je er in loopt zonder dak.
Ik heb de rest van de dag rustig aangedaan en kwam er tijdens het avondeten pas achter hoeveel mensen hier eigenlijk verblijven. Butterfly space wordt gerund door twee Engelse vrouwen, Alice en Josie, die heel veel liefdadigheid doen in en rondom Nkatha Bay en hierdoor ontzettend veel vrijwilligers trekken, maar hier morgen meer over.

Donderdag 16 maart
Vroeg opgestaan, omdat ik een rit naar Mzuzu kon krijgen en dit dan gelijk kon combineren met een bezoek aan de school waar voornamelijk Alice heel veel werk aan heeft gehad. Zij is vorig jaar gestart met de bouw van de school en is in juni afgelopen jaar gestart met twee klassen. Ondertussen zijn er nog twee klassen gebouwd en heeft zij twee lokale onderwijzers aangenomen. Nu beschikt de school over vier klaslokalen, drie leerkrachten, waaronder Alice en de rest wordt aangevuld door vrijwilligers. Momenteel beschikt de school over vier vrijwilligers die in de klassen helpen en lesgeven.
Ze hebben tevens iemand aangenomen die alle bouwwerkzaamheden doet en mij een rondleiding gegeven heeft. Als basis voor de bakstenen gebruiken ze een verlaten termieten heuvel. Hier schrapen ze stukken vanaf die ze met water mengen en hierna in een mal gieten. Dit kiepen ze vervolgens uit de mal om het te laten drogen en op te stapelen. Ze maken een soort van tunnel van de bakstenen waarna ze hier vuur onder maken om de stenen af te bakken. Erg gaaf om dit proces te zien en ik heb nooit geweten dat een termieten heuvel als bouwstof kon dienen voor zulke gebouwen. De termieten vermengen blijkbaar aarde en dergelijke met hun eigen speeksel waardoor het een geschikt bouwmateriaal wordt.
Momenteel zijn ze bezig om een grote gemeenschappelijke ruimte te bouwen en daarna gaan ze nog eens vier klaslokalen bouwen, erg indrukwekkend hoe groots ze dit aanpakken!
Na rond gekeken te hebben op de school konden we met Alice meerijden naar Mzuzu. Hier aangekomen zijn we opgesplitst, omdat Alice allerlei dingen moest doen, Daisy ging kijken of de auto in orde was waarmee ze door Afrika wil touren en wij Mzuzu wilde verkennen en de dames naar een tweedehands kledingwinkel wilde. Deze was jammer genoeg gesloten waarop we doorgelopen zijn naar de Shoprite. Ik was verbaasd hoe groot deze is. Dit is de grootse winkel die ik tot dusver in Malawi heb gezien en kun je bijna vergelijken met een Franse Supermarché. Hier kwamen de drie Israëlische dames aanrennen waarna we met z'n allen een taxi terug naar Nkhata Bay hebben genomen.
Teruggekomen in Butterfly hebben we gepoold en wisten de zeven puppy's telkens te ontsnappen uit hun nachtverblijf waarop er natuurlijk geknuffeld moest worden. Op een gegeven moment sliepen er drie pups op m'n schoot wat echt te schattig was.

Vrijdag 17 maart
Vanmorgen was Happy Coconut in Butterfly en hij was de eerste local die ansichtkaarten verkocht zodat ik eindelijk een kaartje naar huis kon sturen. Dit kwam goed uit aangezien ik vandaag ook de baviaanschedel die ik van Riki heb gekregen naar huis wil sturen samen met wat andere souvenirs. Na alles goed ingepakt te hebben en klaar te hebben gemaakt voor verzending wilde ik lopend naar het postkantoor wat me zeker een uur zou kosten. Na zo'n 200 meter te hebben gelopen, stopte er een motor met Christoph een Duitse jongen die ik 's morgens in de Butterfly had leren kennen. Hij bood mij een lift aan achterop de motor, waardoor ik binnen 10 minuten al op het postkantoor was.
Het verzenden van het pakket á 2,5 kilo kostte maar €20,- wat echt een koopje is voor het verzenden van een pakket naar Nederland.
Teruggekomen bij Butterfly heb ik wat gezwommen en gechilled met andere reizigers en ik heb vooral een klik met Rebecca uit de UK, Freddy uit Denemarken en vier Israëlieten die afzonderlijk reisden, maar waarvan de drie dames, Daisy, Or en Gal nu samen verder reizen en morgen vertrekken. De auto waarmee ze wilden reizen is jammer genoeg niet klaar, waardoor ze besloten hebben naar de hoofdstad Lilongwe te reizen en van daar naar Jo'burg te vliegen om daar een vriend van Daisy op te wachten en vervolgens Zuid- Afrika te gaan verkennen. Natan vertrekt ook morgen maar gaat naar Zuid Malawi.
Met z'n allen hadden we gereserveerd bij Mayoka, een lodge naast Butterfly, omdat ze daar vanavond een bbq hebben en ik afgesproken heb met Claire en Shaun, die ik eerder ontmoet heb in Monkeybay en samen mee naar Likoma Island ben geweest. Mayoka is een prachtige lodge, maar bij binnenkomst viel al op dat de eigenaar flink dronken was.
Claire en Shaun zaten al aan tafel waarop we besloten om hen met z'n zevenen te vergezellen. Super om hen weer te zien!
Bij het bestellen van m'n eerste biertje aan de bar begon de eigenaar in het Afrikaans tegen me te brabbelen. Waar hij mij eerst een mooie jongen noemde en mij hierna uitmaakte voor gayboy. Dit schijnt hij vaak tegen klanten te doen, waardoor het mij verbaasde dat het hier zo druk was.
Op een gegeven moment was de bbq klaar en konden we genieten van de heerlijk maaltijd die ze bereid hadden, met het vriendelijkste personeel. Terwijl we aan het eten waren vond de eigenaar het nodig om in z'n blote tokus door het restaurant te lopen en was hij tegen zijn personeel aan het schreeuwen. Hierop besloten we om maar op tijd te vertrekken.
Tijdens het betalen begon de eigenaar tegen mij te schreeuwen en om aandacht te vragen waarop ik hem negeerde. Na het afrekenen ging hij door, waarop ik antwoordde dat ik hem inderdaad negeerde. Hierna vertelde ik hem dat ik blij was dat ik niet in z'n lodge verbleef maar bij de buren. Waarop hij vroeg waarom ik dan in godsnaam bij hem kwam eten. Ik antwoordde dat het eenmalig was en dat ik zeker niet weer zou komen, waarop hij begon te vloeken en ten overgave van het hele restaurant schreeuwde 'fuck off'.
Hierna zijn we uiteraard vertrokken, onvoorstelbaar dat iemand zoals hij een lodge runt!
Teruggekomen in Butterfly was de bar jammer genoeg al gesloten, maar hebben we de grootste lol gehad tijdens diverse double pool games.

Zaterdag 18 maart
Vandaag vertrekken alle Israëlieten, wat ik ontzettend jammer vind. Toen de dames gekscherend vroegen of ik niet met hun mee kwam, begon ik te twijfelen en heb ik op het laatste moment besloten met hen mee te gaan naar Mzuzu. Daar zou ik anders morgen sowieso langs moeten reizen naar Chitimba en dat scheelt mij dan in ieder geval twee uur reistijd morgen.
Na afscheid te hebben genomen van iedereen zijn we in een gedeelde taxi naar Mzuzu gelederen waar we eerst onze bustickets voor morgen hebben geboekt. Ik had vies veel mazzel, want ik kon mijn eigen plek in de bus uit zoeken voor de bus naar Chitimba. De dames hadden minder geluk, zij reizen namelijk naar de hoofdstad om van daaruit door te vliegen naar Jo'burg en aangezien alle zitplekken vergeven waren, konden ze alleen nog voor dezelfde ticketprijs een staanplaats krijgen, waardoor ze zo'n vijf uur in de bus moeten staan morgen.
Terwijl de dames de tickets aan het boeken waren heb ik samen met de bestuurder zijn linker achterband vervangen, omdat hij al een poosje op een lekker band reed.
Met z'n vieren zijn we vervolgens naar Joy's backpackers gegaan. Een goede backpacker, niet te duur en aangezien de eigenaresse Aziatisch is, geweldig Aziatisch eten serveert.
's Avonds moest ik jammer genoeg al afscheid nemen van de dames, omdat zij al om kwart over 5 vertrekken. Mijn bus vertrekt gelukkig pas om half 8.

Zondag 19 maart
Dat is gek wakker worden in een lege dorm. De dames waren al heel vroeg vertrokken. Ik was mooi op tijd wakker en kon eindelijk eens uitgebreid douchen en Joy's had ook nog een heet water! Na het ontbijt heb ik mijn bepakking omgeslingerd en ben ik te voet richting het busstation gelopen. Aangekomen bij de hoofdweg stond er een fietstaxi en hij vertelde dat het maar 150 Kwacha zou kosten om mij het laatste stukje naar het station te brengen, wat ik natuurlijk gedaan heb. Ik heb dan toch wel een beetje medelijden met de beste man, omdat ik al met al zo'n 20 kilo aan bagage heb en zelf een dikke 80 kilo weeg waardoor de fiets zwaarbeladen is en hij met z'n tere lijf (+/- 60 kilo?) Dit hele gevaarte voort moet trappen. Aangekomen op het station vond ik al snel de Interline bus die mij richting het noorden zal brengen. Jammer genoeg was de bus nog niet uitverkocht waardoor we eerst moesten wachten op meer klanten en uiteindelijk twee uur later om 9.30 uur vertrokken.
De busreis was aangenaam met de prachtigste vergezichten en al vrij snel kwamen we aan in Chitimba. Hier aangekomen kwam er al snel een taxi die mij na afdingen voor een euro naar Chitimba beach lodge bracht. Hier aangekomen zag het er prachtig uit, maar vertelden ze mij dat de dorm  $11,- per nacht kost. Dit is toch wel boven mijn budget waarop ik naar de lodge Hakuka Matata ben gelopen. Dit bleek een goede keuze te zijn, de dorm kost hier namelijk maar $6,75 te kosten. Hier kwam Kisi aanlopen die houtsnijwerken maakt en mij om doopte in 'This is Malawi' wat ik erg grappig vond en nog niet eerder gehoord had.
Hierna heb ik eerst even de omgeving verkend en heb ik daarna in de diner ruimte op een omgekeerde vissersboot aan m'n blog gewerkt. Hier moest heel veel aan gebeuren, omdat ik door de malaria alleen maar steekwoorden had genoteerd en ik alles dus nog uit moest typen op m'n telefoon.
Er kwamen op een gegeven moment drie nieuwe Israëlische dames aan (snap niet waar ze allemaal vandaan komen) en werd mij aangeboden om van de dorm naar een eenpersoonskamer te verhuizen, wat ik ergens jammer vond, maar eigenlijk ook wel weer erg fijn en voor dezelfde prijs.
Hierna heb ik op het strand gewandeld en de meest mooie stenen gevonden. Het uitzicht vanaf hier is prachtig, omdat je een berg hebt die wel wat weg heeft van een miniatuur versie van Table Mountain. Het water daarintegen is erg vies, omdat er twee rivieren aan weerszijden van het kamp in het meer uitmonden en alle troep van locals hier dus het meer in spoelt.
Een erg vreemd gevoel om morgen Malawi na zes weken te verlaten. Aan de ene kant vind ik het jammer, ik ben per slot van rekening niet voor niks 5 weken langer gebleven dan eerst het plan was, maar ik ben ook wel weer toe aan een nieuwe uitdaging en een nieuw land. Tanzania, here I come! Love Life ✌