African Adventure 20 - 28 mrt, Malawi -> Tanzania

Maandag 20 maart
Vanaf Hakuna Matata in Chitimba, Malawi ben ik om 7.15 uur naar de hoofdweg gelopen om daar een van de eerste minibus te pakken die rechtstreeks naar Karonga border gaan. De eerste bus die ik tegen kwam pikte mij op en ik kwam met de bestuurder aan de praat. Bleek het de zoon te zijn van de vrouw die in de keuken staat bij Hakuna Matata.
Op een gegeven moment kwamen we aan bij de grensovergang naar Tanzania en kon ik de bus verlaten. Hier begon de gebruikelijke hectiek weer, zoals bij bijna elke grensovergang. Dacht ik nu eens alles op orde te hebben, werd mijn $100,- biljet waarmee ik voor mijn visa wilde betalen niet te worden geaccepteerd, omdat het een beetje vies was en er een klein scheurtje in zat. Nu weet ik waarom Felix, de manager van Mufasa Eco lodge in Monkeybay, mij juist dit briefje gaf in plaats van een van de gavere exemplaren die hij in zijn bezit had toen ik geld bij hem kwam wisselen.
Hierdoor moest ik eerst geld pinnen en en hierna de gepinde Tanzaniaanse Shillings weer omwisselen voor dollars. Knap waardeloos, omdat ik nu met $100,- waardeloze dollars zit. (Voor Afrikaanse begrippen)
Hierna ging de aanvraag voor de visa vrij vlot en kon ik achterop een motor springen om mij naar het eerste dorp te brengen. Daar aangekomen was het extreem hectisch er stopte er net een mini bus die in de richting van Iringa ging. Hier had ik even pas op de plaats moeten maken, maar iemand kwakte waarschijnlijk mijn backpack achterin en binnen twee seconden zat ik in de bus en werd er al gevraagd om een betaling van TZS25.000.
Dit leek mij redelijk tot we begonnen te rijden en ik erachter kwam dat ik net €10,50 betaald had voor een rit die eigenlijk maar zo'n  €2,- zou moeten kosten. Toen ik degene die ik het geld had gegeven hierop aansprak in de bus, bleek hij het geld al aan iemand op straat gegeven te hebben, die had geclaimd dat hij mij naar de bus zou hebben gebracht en hiervoor geld wilde. Uiteindelijk heb ik wel TZS 2000 terug gekregen wat de schade nauwelijks kon verzachten, maar mij wel laat realiseren dat ik toch wat scherper moet zijn en vooral wanneer het hectisch is, mijn tijd moet nemen.
Na een rit van zo'n 2,5 uur rijden heb ik besloten om niet in Uyole uit te stappen om daar de volgende bus naar Iringa te pakken, maar om in plaats daarvan door te gaan naar de grotere plaats Mbeya en hier voor een nacht te blijven en morgen door te reizen naar Iringa. Dit had als hoofdreden dat ze mijn resterende Shillings al afhandig hadden gemaakt waarmee ik normaal gesproken makkelijk tot in Iringa had kunnen komen. Nu moest ik eerst geld pinnen en dat kan dus bijna nergens met mijn Maestro kaart, waardoor ik er niet op wilde gokken en naar de grotere stad wilde. (neem dus ook een Visa kaart mee voor Afrika)
Gelukkig had ik Celina in de bus, een vrouw van middelbare leeftijd die een zuster in het ziekenhuis is en mij erg goed heeft geholpen. Zij regelde bijvoorbeeld een taxi voor mij en vertelde mij waar ik uit moest stappen.
Op een gegeven moment kwam de taxi en zijn we langs verschillende pinautomaten gereden tot één eindelijk geld gaf. Hierna hebben we een simkaart geregeld en heb ik de bus voor morgen geboekt. Vervolgens ben ik doorgelopen naar het Ten Ammendments motel wat zich vlak achter het busstation bevindt op aanraden van de taxi chauffeur. Dit motel is niet ingesteld op backpackers, maar wel op de Tanzaniaan met voldoende geld om te overnachten voor hij de volgende ochtend z'n volgende bus pakt in plaats van op straat de nacht door te brengen.
In het motel kreeg een privé kamer met een tweepersoons bed voor het schamele bedrag van TZS10.000,- ofwel €4,17. Enige nadeel van dit motel is dat de wc zo'n gat in de grond is, maar dit was aardig schoon en kon ik voor een nacht wel overleven. Daarnaast beschikt de kamer niet over een muggennet en ben ik blij dat ik mijn eigen net mee heb, aangezien ik die tot dusver al een keer of drie nodig heb gehad.
Daniel, Noël en Christopher, werken in het motel en hadden niet bijster veel te doen. Gezellig met hen gekletst en geouwehoerd. Tot ik op een gegeven moment wel wat wilde eten en ik de markt opgelopen ben. Op vrijwel elke markt in Tanzania maken ze allemaal hetzelfde klaar en kun je kiezen uit; patat, rijst of oegali (soort maïs pap), met daarnaast kip en soms een soort van worst, wat ik bewust heb overgeslagen, omdat dit een soort van zoute worst is, gemaakt van alle ingewanden en resten van dieren. (Ik heb dit in Monkeybay geprobeerd en dat was geen succes)
Hierna ben ik naar een mini bar gegaan, waar ik eigenlijk drie biertje mee wilde nemen, maar omdat ze alleen glazen flessen met statiegeld hebben waar ik niet mee wilde blijven zitten, heb ik daar een biertje gedaan, wat eigenlijk ook veel gezelliger was, omdat je je dan echt onder de locals bevindt.
Hierna ben ik op tijd naar bed gegaan, omdat de bus morgen vroeg vertrekt. Dit was wel even verwarrend aangezien op mijn busticket de Swahilitijd vermeld werd en dat is zo'n zes uur vroeger dan de gebruikelijke Internationale tijd. De Swalitijd start met 00.00 uur wanneer de zon opkomt, dus rond zes uur 's morgens.

Dinsdag 21 maart
Vanmorgen was het niet de wekker die mij wakker maakte, maar de luidruchtige Tanzanianen. Een van hen speelde Afrikaanse muziek vanaf z'n telefoon in zijn kamer verder op in de gang en in de kamer tegenover mij was iemand het ene na het andere luide telefoongesprek aan het voeren en met z'n vriend aan het kletsen.
Enige voordeel was dat ik nu ruim op tijd was voor het ontbijt, al was er alleen niemand van het personeel aanwezig, waardoor ik mijn eigen banaantjes maar gegeten heb en er bij vertrek achter kwam dat de kok achter de balie lag te slapen.
Aangekomen op het station was het een drukte van je welste en stonden er zeker zo'n 20 grote bussen en ontelbare kleine busjes klaar om te vertrekken naar alle uithoeken van Tanzania. Na mijn bus te hebben gevonden in de wirwar van mensen, vertelde iemand dat je tas in plastic ingepakt moest worden. Hierna moest ik hier opeens voor betalen, waarop ik de plastic zakken er weer af heb laten halen waar ze niet blij mee waren.
Om half 7 vertrok de bus en reed door het prachtige Tanzania, waarbij we zelfs door een nationaal park reden. Het verhaal hierover gaat dat wanneer je stopt en mensen van het park dit zien dat je dan entree voor het park moet betalen. Zo'n 6,5 uur later kwamen we aan in Iringa. Achteraf gezien ben ik zo blij dat ik gisteren besloten heb om niet in een keer door te reizen naar Iringa. Waarschijnlijk had ik het dan niet eens per bus gered, maar had ik met een taxi of iets dergelijks door gemoeten wat me veel extra geld zou hebben gekost.
Op een gegeven moment waren we ter hoogte van Iringa en kwam een van de busmedewerkers naar mij toe, met de vraag waar ik er eigenlijk uit moest. Toen ik vertelde dat ik naar het hoofdstation moest, stopte ze de bus direct en werd ik aan de kant van de weg gedropt, omdat ik blijkbaar de enige was die er hier uit moest en het voor hen niet op de route lag.
Bij het verlaten van de bus heb ik gelijk contact gezocht met Carelynn, haar heb ik ontmoet aan het begin van mijn trip in Mozambique en sinds dat moment ligt het plan al klaar om haar op te zoeken in Tanzania. Aangezien Carelynn na mijn beschrijving van mijn locatie, niet precies wist waar ik was heb ik een local, Hamza, aangesproken die toevallig ook naar het centrum moest en die een shortcut wist waarvan ik op de kaart wel dacht dat die er moest zijn, maar ik niet precies wist waar ik langs moest lopen. Vanaf de weg loopt er een paadje rechtstreeks de berg op en Iringa bevindt zich aan de top. Met m'n backpack, mijn kleine rugtas en m'n plastic tas met eten ben ik achter Hamza aangelopen het paadje op en wat was dat een klim! Ik moest een paar keer stoppen vanwege de zware bepakking, maar Hamza had nogal haast waardoor ik niet te lang uit kon rusten. Na voor mijn gevoel een kilometer geklommen te hebben kwamen we boven aan de berg aan, waarop het nog maar een klein stukje (vlak gelukkig!) lopen was naar het Alizeti (zonnebloem) hostel dat Carelynn momenteel runt. Hier aangekomen stond Carolynn mij al op te wachten en het was geweldig om haar weer te zien! Dit is nu het derde land waar we elkaar zien, omdat we elkaar ontmoet hebben in Mozambique, daarna elkaar toevallig tegenkwamen in Malawi en ik haar nu bewust opzoek in Tanzania.
Na een korte enthousiaste rondleiding in het hostel zijn we de stad in gelopen om te gaan lunchen. Carelynn wist een leuk lokaal tentje in een soort van grote markthal en hier kreeg ik rijst met een soort van spinazie en bruine bonen wat erg lekker was.
Daniël een vriend van Carelynn, afkomstig uit Italië, kwam aanlopen en samen met hem hebben we wat boodschappen gedaan voor het avondeten, waarna we terug zijn gelopen naar Alizeti. Na een biertje wilden we de zonsondergang bekijken en wist Carelynn een goede heuvel van waar dit kon, na een stuk dwars door de rimboe te hebben gelopen, kwamen we aan bij een grote rots, vanwaar je een prachtig uitzicht had. Hier hebben we gechilled en hierna zijn we teruggelopen naar het Alizeti hostel en hebben we het avondeten klaar gemaakt. Vanavond stond er Oegali (een soort van dikke maïspap), witte kool sla, bruine bonen en cassave op het menu.
Een andere vriend Gary kwam aanlopen toen het eten net klaar was en omdat er toch voldoende was, kon hij zo aanschuiven en hebben we gezellig met z'n vieren gegeten.

Woensdag 22 maart
Allemachtig wat heb ik heerlijk geslapen, ik dacht namelijk dat ik thuis wakker werd. Ze hebben hier sowieso de beste bedden en kussens waar ik tot dusver op deze trip op geslapen heb. Wat ook gaaf is, is dat alle stapelbedden op maat genaakt zijn en zijn voorzien van een eigen stopcontact en usb- poort waardoor je gemakkelijk al je elektronica op kunt laden, zonder te vechten met andere backpackers, omdat stroom nogal een issue is in de meeste Afrikaanse landen. (Veel stroomuitval, soms 24 uur en weinig stopcontacten)
Samen met Carelynn heb ik gekeken naar de dingen waarmee ik haar kan helpen tijdens mijn verblijf hier. Zo hebben we besloten om samen een houten bank te maken voor buiten en ga ik helpen om de tuin en moestuin in orde te maken. Hierna zijn we begonnen om de moestuin vrij te maken van onkruid en gras en zijn we ongeveer halverwege gekomen totdat het echt te heet werd.
Daarna moest ik er toch echt aan geloven, waar ik meestal iemand betaal om mijn was te doen, zijn hier verder geen medewerkers die ik zou kunnen vragen en moest ik mijn eigen was met de hand doen. Terwijl ik net buiten bezig was begon het alleen zachtjes te regenen en te onweren en moest ik haasten om alles te wassen voordat de daadwerkelijke bui losbarstte. Ik was gelukkig net klaar voordat het begon te hozen en je kunt nu echt merken dat het regenseizoen begonnen is. Nadeel van dit seizoen is dat het overal super rustig is qua reizigers, voordeel is dat alles prachtig groen is en planten groeien als kool!
Na mijn was binnen opgehangen te hebben, ontmoette ik Eric, hij is een Peace corps volunteer uit Amerika. Dit is een grote vrijwilligersorganisatie uit Amerika die door middel van vrijwilligers in heel veel landen werkzaam is om de lokale omstandigheden te verbeteren. Als een Peace corps volunteer verblijf je minimaal 27 maanden in een land, waarvan je drie maanden training krijgt in de lokale cultuur, het vakgebied waarin je vrijwilligerswerk gaat doen en de lokale taal leert, wat in dit geval Swahilli is. Je verblijft bij een lokaal gezin en probeert zo lokaal mogelijk te leven van het minimale bedrag dat het Peace corps je maandelijks geeft.
Samen met Eric ben ik de stad in gelopen om boodschappen te doen en hij wilde naar een lokaal restaurant, genaamd Neema craft market of kortgezegd 'Neema', waar ze goede hamburgers zouden hebben.
Dit kon ik natuurlijk niet weerstaan, na alle maïs pap en bonen en dergelijke en aangekomen bij Neema, bleek het gerund te worden door lokale mensen met een beperking, wat ik een erg mooi initiatief vind. Dit varieert van mensen die doof zijn, tot kleine mensen en blinden. Op de begane grond verkopen ze de prachtigste souvenirs en andere hebbedingen en op de eerste verdieping bevindt zich een prachtig aangekleed restaurant waar we heerlijk op het balkon gegeten hebben.
Na het eten zijn we teruggelopen naar het Alizeti hostel, om na nog even gekletst te hebben met Carelynn, een andere lokale Eric en Bob, een andere vrijwilliger die 's avonds aankwam, om daarna op tijd naar bed te gaan.

Donderdag 23 maart
's Morgens heb ik eerst in de tuin gewerkt en vervolgens samen met Carelynn decoratie opgehangen die zij gemaakt heeft van overgebleven stukjes stof.
Verder heb ik waarschijnlijk bijzonder weinig gedaan, omdat ik het mij en niet kan herinneren en ik geen enkele foto gemaakt heb. Niet elke dag kan even bijzonder zijn, blijkt maar weer. ;-)

Vrijdag 24 maart
Vanmorgen was ik vroeg wakker en heb ik snel gegeten om vervolgens de moestuin, gras en onkruid vrij te maken. Lekker om zo actief bezig te zijn en omdat het zo vroeg was, was het gelukkig nog niet zo warm. Ook heb ik met alle gevonden stenen een cirkel gemaakt zodat we 's avonds een kampvuur konden maken.
Hierna kwam Daniël aanlopen, hij is een vrijwilliger uit Italië die bij locals verblijft. Samen met hem ben ik gaan lunchen bij Neema om vervolgens mijn slippers die twee dagen geleden kapot zijn gegaan naar een schoenmaker te brengen. Hij vroeg voor het repareren maar TZC2000,- (€0.80) waardoor ik niet eens wilde afdingen. Echt geweldig dat ze alles repareren in Afrika, waar je in Nederland je oude weg zou gooien en nieuwe zou kopen.
Vervolgens hebben we een drankje gedaan, waarna we terug zijn gelopen naar Alizeti. Hier aangekomen bleken er heel veel Peace corps volunteers aangekomen te zijn. Zij huren praktisch de hele lokatie af en het is dus nog maar de vraag of ik 's avonds een bed zou hebben.
Aangezien we 's avonds een feest wilden geven, wilde Carelynn nog meer bier halen en zijn we samen de stad in gelopen. Het is erg leuk om dit met Carelynn te doen aangezien zij hier al sinds 2014 komt en dus alles weet. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit zoveel verschillende snacks geprobeerd.
's Avonds waren er zeker zo'n 20 mensen in de hostel en zijn we na een paar drankjes en een kampvuur later, naar de bar 'Savannah' gegaan. Een leuke lokale bar, maar omdat hier zoveel Peace corps volunteers zijn, voerden de Mzungu's duidelijk de boventoon. Vervolgens zijn we naar de club 'VIP' gegaan, wat vergelijkbaar is met een club in Nederland en ben ik na de dansvloer onveilig gemaakt te hebben, achterop een motor terug naar Alizeti gegaan waar ik die nacht gelukkig wel kon overnachten.

Zaterdag 25 maart
Een aantal dagen geleden had Daniël al gevraagd of ik mee wilde op een tour die hij aan het organiseren was. Hier had ik voor toegezegd, maar vlak voordat ik naar de afgesproken plek zou lopen begon het zo hard te regenen waardoor ik toch begon te twijfelen. Uiteindelijk heb ik toch maar m'n regenjack gepakt en een paraplu geleend om vervolgens naar het postkantoor te lopen waar ze mij op zouden pikken.
Uiteindelijk zijn we met een groep van zo'n 11 mensen met een gehuurde mini bus met bestuurder naar een rivier in de buurt van Nzihi gereden wat zo'n 20 kilometer ten westen van Iringa is.
Aangekomen bij de bron van de rivier, moesten we ons eerst wassen, omdat dat geluk zou brengen en daar kun je natuurlijk nooit genoeg van hebben. ;) Het water was verbazingwekkend warm, wat mij verbaasde en na het wassen kon het klimmen en klauteren langs de oever van de rivier beginnen. In en om de rivier zijn een heleboel rotsen, waarbij je van de ene naar de andere rots moet springen, moet klimmen of een omweg moet zoeken om verder te komen. In de rivier vallen is geen optie, omdat het gelijk erg diep is, het water hoog staat en behoorlijk wild is waardoor het erg lastig zou zijn om er weer uit te komen.
Dit zijn voor mij activiteiten waar ik het meest van geniet. Heerlijk actief bezig zijn in een speeltuin voor volwassenen en nieuwe plekken ontdekken. De meiden hadden alleen soms moeite om verder te komen, omdat sommige overbruggingen soms best wijd waren en niet alle dames even fit waren.
Na dezelfde route terug te hebben genomen, kwamen we weer aan bij het begin van de bron en ditmaal konden we een stokje of blad achterlaten zodat we na het verlaten vam de bron de weg niet krijt zouden raken.
Met de bus zijn we vervolgens naar een lokale bar gereden in wat naar zeggen het oudste dorp in Tanzania moet zijn.
Het dorp zelf was niet zo bijzonder, maar we hebben in de bar wel heerlijk gegeten en genoten van de vijf reggae nummers die op repeat stonden.
Bij terugkomst in Iringa hebben we de helft van de groep afgezet bij de bar Savannah en ben ik met een klein groepje naar Alizeti gelopen voor een klein drankje en om de anderen op te pikken om vervolgens ook naar Savannah te gaan. Na Savannah had ik het eigenlijk wel gehad en ben ik terug gelopen naar Alizeti om mijn spullen te pakken om vervolgens door te lopen (50 meter) naar Eric's (local) huis om daar te overnachten aangezien er geen bedden meer vrij waren in de hostel. Eric is filmverslaafd en lag voor de bank op de grond  een film te kijken, waar hij meestal ook slaapt. Ik mocht zijn kamer met tweepersoonsbed gebruiken wat super was.

Zondag 26 maart
Wat heb ik heerlijk geslapen in het tweepersoonsbed. Erg fijn om weer eens wat meer ruimte te hebben. Na Eric bedankt te hebben voor het overnachten en afscheid te hebben genomen, ben ik terug gegaan naar Alizeti en wat trof ik daar een rotzooi aan.
Het Peace corps had hier gisteravond een feest gehad, waren ondertussen allemaal vertrokken en hadden niks opgeruimd. Daarom heb ik Carelynn geholpen met opruimen en hebben we alle bedden opnieuw opgemaakt, omdat er vandaag een aantal nieuwe gasten arriveren.
Hierna heb ik mijn rekening betaald en dit viel reuze mee. Omdat ik zoveel had geholpen in de hostel hoefde ik in totaal maar zo'n €20,- af te rekenen voor vijf nachten en alle drankjes.
Samen met Carelynn ben ik vervolgens de stad ingelopen om mijn busticket te boeken en hebben we samen geluncht in Babanusa, een lokaal restaurant waar ze het lokale eten serveren, maar van een veel betere kwaliteit.
Hierna zijn we doorgelopen naar Daniël aan de andere kant van de stad. Hij verblijft al bijna twee maanden bij een lokale familie, die hij helpt bij het bouwen van een basisschool en met allerlei andere activiteiten. Zij hadden heel veel jonge mango planten en hier mocht Carelynn er een van uitkiezen, waarmee we vervolgens terug de stad in zijn gegaan.
We waren allebei eigenlijk best wel moe, dus zijn we per Dalla Dalla naar het centrum gegaan en hebben we de mango plant achtergelaten in een winkel. Vandaar zijn we de bergen ingelopen om een laatste zonsondergang in Iringa te zien voordat ik morgen naar Dar Es Salaam vertrek.
Carelynn was hier al eerder geweest, maar nam de verkeerde route waardoor we niet bij de beoogde rots uitkwamen, maar bij een andere rots vanwaar we ook een prachtig uitzicht hadden. Terwijl de zon onderging hebben we diepgaande gesprekken gehad over onze jeugd, het leven en relaties. Op een gegeven moment ging de zon onder en kwamen de ontelbare lichtjes uit de stad te voorschijn. Het werd zo donker dat je bijna het verschil tussen de hemel en de stad niet meer kon onderscheiden, omdat de stad net een sterrenhemel leek, wat onvoorstelbaar mooi was.
Na terug te zijn gelopen, hebben we eerst de mango plant bij de winkel opgepikt, wat ze helemaal niet vreemd vonden. Terug gekomen bij Alizeti heb ik Carelynn een armband gegeven en heb ik er ook een achter gelaten voor Eric, als dank voor de slaapplaats van afgelopen nacht.
Er was een Canadees koppel aangekomen, Bill en Hellen. Ik heb op de veranda met Hellen gekletst en al snel hadden we het over de dood. Zij zijn beiden dik in de 70 en zij heeft zich er al bij neergelegd dat haar man waarschijnlijk eerder gaat dan zij. Zij ziet zich daarna wel weer een nieuw leven opbouwen, wat best bijzonder is om over na te denken. Daarnaast wil zij aan het einde van haar leven graag landmijnen ruimen (waar ik haar ook echt voor aan zie) zodat ze in ieder geval op een nuttige wijze overlijdt met een grote knal. Daarnaast hebben we het gehad over het hebben van kinderen en dat zij er als koppel bewust voor gekozen hebben om geen kinderen te nemen, omdat zij al jaar en dag in Afrika vrijwilligerswerk doen en zij vinden dat er al genoeg kinderen zijn. Ik merk aan mijzelf dat ik ook steeds meer deze opvatting krijg. Aan de ene kant is het natuurlijk prachtig om je 'eigen' kind te hebben, maar anderzijds, hoe mooi zou het bijvoorbeeld zijn om een kind te adopteren en dat een beter leven te verschaffen.
Omdat ik 's morgens vroeg vertrek en Bill en Helen niet wakker wil maken heb ik alvast m'n tas ingepakt, Bill lag al in bed en vertelde een  prachtig verhaal, over hoe zij met z'n tweeën zo'n 40 jaar geleden in de woestijn in Turkije waren en uitgenodigd werden door een local voor een feestje bij de man thuis. Hier werden een aantal drankjes gedaan en het begon aardig laat te worden waarop de man hen uitnodigde om te blijven slapen. Bij het naar bed gaan bleek hij alleen over één bed te beschikken, wat ze geen probleem vonden. Bill besloot in het midden te slapen zodat de man met een drankje op niet aan Helen zou komen. Eenmaal in bed met het licht uit, bleek de man echter meer geïnteresseerd te zijn in Bill en lag Helen aan de andere kant van het bed te gniffelen. Waarop hij zijn verhaal afsloot dat hij zich vandaag had afgevraagd of hij het middelste stapelbed moest kiezen of juist niet.

Maandag 27 maart
Oeps, ik had mijn wekker een uur te vroeg staan, maar dat gaf me de tijd om mij op m'n gemak klaar te maken voor vertrek. Vlak voordat ik wilde vertrekken was Carelynn nog niet wakker waarop ik besloot om een briefje achter te laten. Natuurlijk kwam zij er net aan toen ik het laatste woord neerschreef.
Samen zijn we vervolgens naar het busstation gelopen en moest er jammer genoeg afscheid genomen worden. Ik heb echt ontzettend genoten van Iringa en dat was mede door haar gezelschap.
In de bus aangekomen waren Owen, een Canadees die ik eerder in Alizeti hostel ontmoet heb en Euni, een van de Duitse meiden die afgelopen zaterdag mee was met de trip naar de rivier al in de bus. Hierna gebeurde er iets wat ik nog niet eerder meegemaakt heb in Afrika. De bus vertrok namelijk precies op tijd. In de bus zat ik naast Kenneth, een man die in Iringa woont en voor zijn werk naar Dar Es Salaam reist.
De reis met de bus van Iringa naar Dar Es Salaam is zo'n 500 kilometer, duurt in totaal zo'n negen uur en doorkruist twee nationale parken. Toen we door het grootste nationale park reden, was ik al blij verrast toen ik een Impala zag. Deze was ik al snel vergeten toen ik een groep giraffes, zebras en ook nog eens olifanten zag! Ongelofelijk en dat zonder een speciale safari te doen of park entree te betalen.
Aangekomen op het busstation in Dar Es Salaam heb ik eerst gewacht tot de taxi voor Euni haar op zou pikken om haar naar het vliegveld te brengen omdat zij zich niet geheel op haar gemak voelde. Ondertussen had ik besloten dat ik liever met een motor naar mijn beoogde hostel, het YMCA wilde gaan dan per bus en had ik al over een prijs onderhandeld zodat ik gelijk kon vertrekken toen Euni werd opgepikt.
Wat was dat een dollemansrit zeg! Je moet je voorstellen dat je achterop een niet al te grote motor stapt met een grote backpack op je rug een kleine tas voor je buik. Bij het optrekken moet je je goed vasthouden zodat je niet achterover dondert en als je dan denkt dat dat het ergste is, begon hij ook over de stoep verkeer in te halen en ging hij zigzaggend tussen de twee banen auto's door waarbij ik goed op moest letten dat ik met m'n grote backpack niks zou raken of zou blijven haken.
Hij zette mij af nabij het YMCA hostel en na hier ingecheckt te hebben kwam ik in de slaapzaal waar al twee Chinese mannen waren, waar Sun Bo er een van was.
Hierna heb ik lekker makkelijk gegeten in de hostel en heb ik hierna gekeken hoe en wanneer ik het beste naar Zanzibar kan gaan. Ik heb uiteindelijk besloten om morgen mijn kaartje voor de ferry te halen en Dar Es Salaam te verkennen, om dan overmorgen met de ferry maar Zanzibar te gaan.

Dinsdag 28 maart
Vanmorgen ben ik eerst naar de ticketoffice van de Flying Horse ferry gelopen om een ticket voor de volgende dag naar Zanzibar te kopen. Gelukkig wist ik dat de prijs $20,- was en kon ik alle verkopers zo makkelijk afschepen.
Na het eerste kaartje te hebben bemachtigd, ben ik met een Dalla Dalla naar het Tazara treinstation gegaan om alvast mijn ticket te boeken voor de driedaagse reis naar Lusaka, Zambia wat ik over 1,5 week wil gaan doen. Ik heb dit gedaan omdat ik anders na terugkomst van Zanzibar nog van alles moet regelen en ik nu zeker weet dat ik een slaapcabine heb. De prijs voor de meest luxe slaapcabine viel reuze mee. Ik moest TZS104.000 betalen wat ongeveer €43,- is.
Vanaf het treinstation ben ik te voet naar twee markten geweest, wat na mijn afgelopen maanden in Afrika niet heel bijzonder was. Hierna ben ik doorgelopen in de richting van het schiereiland waar je onderandere Cocobeach hebt. Onderweg kon ik goedkoop een USB stick op de kop tikken, zodat ik binnenkort eindelijk een back up van mijn foto's op m'n telefoon kan maken. Vervolgens kwam ik een jongeman tegen genaamd Martin die ideeën aan het op doen is voor het maken van een film in Dar Es Salaam en wel een stukje met mij mee wilde wandelen.
Dit vond ik eerst geen probleem en we hadden best leuke gesprekken, maar op een gegeven moment had ik een beetje een verstikkend gevoel, waarop ik hem vroeg wanneer onze wegen zouden scheiden. Hij zei dat hij terug moest naar de studio, maar liep vervolgens nog steeds met mij mee.
Op een gegeven moment kwamen we aan op Cocobeach waar ik een drankje wilde doen en alvorens daar naar toe te gaan heb ik hem eerst duidelijk gemaakt dat ik niet voor ons beiden zou betalen. Hier was hij blijkbaar vanuit gegaan en na te gaan zitten bestelde ook hij een drankje. Nadat ik me drankje op had, heb ik m'n eigen biertje afgerekend en heb ik snel afscheid genomen zodat ik geen problemen zou krijgen wanneer hij z'n eigen drankje niet kon betalen.
Heerlijk om alleen verder te dwalen en ik had mijzelf als doel gesteld om naar het puntje van het schiereiland te lopen, omdat ik op Google maps gezien had dat hier een weg naar toe liep. Na een dik uur lopen in de volle zon, kwam ik aan bij de laatste weg die mij naar de punt zou brengen, om er daar achter te komen dat het een militair terrein betrof en de toegang mij geweigerd werd. Enigsinds teleurgesteld ben ik daarop terug gelopen in de richting van het centrum en heb ik na onderhandeling met meerder Tjoek Tjoek bestuurders en motor taxi's een goede deal weten te sluiten waarop ik per motor terug gebracht werd naar mijn hostel. De chauffeur wist alleen niet waar het was, waardoor ik moest navigeren achterop de motor vanaf m'n telefoon.
Terug in de hostel ben ik eerst naar de overkant van de straat gelopen naar het Holiday Inn hotel. Ik had de vorige dag namelijk gezien dat zij een bar op het dak hebben, vanwaar ik waarschijnlijk een mooie zonsondergang zou kunnen zien. Dit is een erg fancy hotel, maar het was voor een buitenstaander wel mogelijk om een drankje te doen. Aangekomen op het dak bleek het er prachtig te zijn, met luxe aankleding en een relaxte vibe. Hier heb ik twee iets te dure biertjes gedronken, waar je dan wel weer net uit de oven gekomen cashewnoten bij kreeg, om ondertussen de veranderende lucht te kunnen bewonderen. Dat is toch een van mijn meest favoriete momenten van de dag in Afrika, omdat negen van de 10 keer de zonsondergangen prachtig zijn!