Afscheid Charlton

Vrijdag 15 februari –zondag 17 februari

Vrijdag was onze laatste dag op Charlton al aangebroken. ’s Morgens ben ik met rekenen begonnen in grade 7 en Maaike zou foto’s en filmpjes komen maken. Maaike ging even buiten kijken en al snel kwam ze terug met het verhaal dat het vandaag nationale healthdag was en dat er allerlei verschillende artsen waren. Ik bleek ook de enige te zijn die daadwerkelijk les aan het geven was, want de andere leerkrachten vonden dit blijkbaar een mooi moment om weer hun eigen ding te doen.

Na mijn rekenles die bijzonder goed verliep, ondanks dat ik met een nieuw onderwerp begonnen was ben ik gaan kijken bij het gebouw dat ze gebruikten voor deze Healthdag. Dit was een hele bijzondere ervaring. Zo was er een tandarts, een oogarts en een soort van schoolarts aanwezig die alle kinderen onderzochten en behandelden. (Alleen gratis op deze dag)

Er werden in deze niet steriele omgeving kiezen getrokken en hier kwam een verdovingsnaald aan te pas van het jaar kruik, (een spuit van zo’n 30 cm) die zover wij konden zien niet ontsmet werd voordat hij bij het volgende kind de mond in ging. De kinderen geven hier geen kik en lijken bijna emotieloos wanneer er bijvoorbeeld een kies getrokken wordt.

Terwijl alle onderzoeken plaatsvonden konden wij mooi van de gelegenheid gebruik maken om ons afscheid voor te bereiden en hebben we zo’n 100 ballonnen opgeblazen en voorzien van een koordje. Ook hadden we een schminktafel met bijbehorende spullen klaar gezet zodat we gelijk konden gaan schminken op het moment dat de artsen klaar waren. Omdat ons thema Valentijn was hebben we bij alle leerlingen een hartje op de wang geschminkt en hierna mochten ze dan een ballon uitzoeken. Bij grade R leek het mij handig om de kinderen even op schoot te nemen tijdens het schminken, dit ging erg goed tot ik opeens nattigheid voelde en hoopte dat het niet was waarvan ik dacht dat het misschien zou kunnen zijn… Niets was minder waar en meisje liep waarschijnlijk al de hele ochtend met een natte broek rond waardoor ik ook de rest van de ochtend met een natte broek liep.

Nadat we alle leerlingen gehad hadden moesten we naar een andere plek toe en op een gegeven moment werden we teruggeroepen. Toen we in de ontvangstruimte aankwamen stonden hier alle leerlingen klaar en hebben ze zo’n vijf liedjes in Xhosa voor ons gezongen die ze daarvoor hadden voorbereid. Dit was echt een kippenvel moment, heel bijzonder, het ritmegevoel dat de kinderen hier hebben en hoe zuiver ze kunnen zingen.

Na deze afscheidsliederen hebben we een aantal cadeaus geven waaronder een krijtbord en een mooie poster met foto’s die we in deze twee weken gemaakt hebben. Hierna hebben we ze nog ‘hoofd, schouders, knie en teen’ in het Nederlands geleerd en hebben we van iedereen afscheid genomen waarna we naar ons weekendadres ‘Mooi plaas’ gebracht werden.

Tijdens het weekend in Mooiplaas hebben we vooral veel bijgekletst en genoten van de rust. Ik ervaar Mooiplaas hier in Zuid- Afrika als een soort van ‘thuis’ , omdat dit de enige plek is die vast is en waar we steeds terug komen.

Omdat we zaterdag niet zoveel bijzonders gedaan hadden, wilden we zondag toch wel graag wat ondernemen en daarom zijn Maaike en ik naar Rensia en Carl (de beheerders van Mooiplaats) gegaan om te vragen of het mogelijk zou zijn om zondags de stad in te gaan. Dit was mogelijk, omdat Carl naar de kerk zou gaan en hij ons dan wel af wilde zetten in de stad.

Zondagmorgen stonden we al vroeg bij Carl voor de deur en omdat zijn truck maar vier zitplaatsen heeft gingen Lucas en ik in de laadbak. Daarbij kwamen daarna nog vier andere mensen en een baby. Dit waren ‘zwarte’ mensen die op de boerderij werken. Carl neemt elke zondag een aantal van deze mensen mee naar de stad, omdat ze anders geen mogelijkheid hebben om naar de kerk te gaan. Ze gaan naar een andere kerk dan Carl, maar dit bleek niks te maken hebben met apartheid, maar gewoonweg met het simpele feit dat zij de Engelse taal niet voldoende beheersen om een dienst te kunnen volgen. Hierdoor zijn ze gedwongen zijn om naar een andere kerk te gaan waar ze Xhosa spreken. Hieruit blijkt maar weer hoe snel je ideeën kunt vormen die op een heel andere wijze uitgelegd kunnen worden.

--------------------------------------
Waar ik me trouwens over blijf verbazen en ik weet niet zo goed waar ik het bij moet zetten, is dat er hier zo ontzettend veel mensen langs de hoofdwegen lopen, fietsen en liften. Op deze wegen wordt 120 kilometer per uur gereden en naast de weg begint direct de berm. Het is levensgevaarlijk en de politie doet hier helemaal niks aan. Eigenlijk niet zo heel gek wanneer je je dan weer bedenkt dat de meeste mensen hier geen geld hebben voor vervoer en er naast deze autowegen weinig andere wegen zijn tussen plaatsen.

Naast dit fenomeen blijf ik me verbazen over het feit dat de ‘zwarte’ mensen in Zuid- Afrika status aan lichaamsgewicht koppelen. Je kunt de status namelijk onderscheiden aan de omvang van de buik. Des te meer status iemand heeft, des te omvangrijker hij/ zij is.