Op naar Swartberg, op naar Ntambanane

Maandag 18 februari – vrijdag 01 maart

Ja ik weet het, loop behoorlijk achter, maar nu loop ik na heel hard doortypen weer helemaal bij. Ik zal bij het begin beginnen.

Voor ik het wist was het alweer maandag en waren we op weg naar Swartberg, dit is zo’n 50 kilometer vanaf Kokstad. Dit is de plek waar ik de komende twee weken les ga geven en door de weeks zal verblijven. Maaike en ik verblijven bij Barbara en Mike en dit zijn boeren die ook alweer een aantal jaren meedraaien in dit project. Bij aankomst op de school genaamd ‘Ntambanane’ werden we hartelijk ontvangen door de directrice en hebben we meegekeken in de klassen. Eigenlijk is dat al teveel gezegd, want eigenlijk is het niet meer dan een grote ruimte opgesplitst in drieën, door middel van boekenkasten waar zeven verschillende grades les krijgen.

Tijdens de break sprak de directrice ons aan om te zeggen dat zij de rest van de week niet aanwezig zou zijn en dat zij dan verwachtte dat wij haar klas zouden draaien. Maaike en ik worden hier ondertussen een beetje gefrustreerd van, omdat hierdoor het hele doel van het project gepasseerd wordt. Wij zijn hier namelijk om leerkrachten nieuwe inzichten te geven en te helpen bij het lesgeven. Wanneer er telkens geen leerkracht aanwezig is om je lessen te observeren heeft dit totaal geen zin. Daarnaast verwonderen wij ons dan ook weer, wat er met de klas zou gebeuren wanneer wij er niet zouden zijn geweest.

Na toch weer een bijzondere eerste dag werden we opgehaald door Barbara en kregen we een rondleiding door haar huis. Ik blijf me verbazen over de enorme huizen, met de vele kamers, badkamers en de historie die ze uitdragen. Wat ik wel opvallend vind, is de staat waarin de huizen verkeren. De huizen van de boeren die ik tot dusver heb gezien zijn allemaal groot en getuige van welvaart, maar toch zijn ze allemaal in slechte staat van onderhoud. Op een of andere wijze schijnen ze daar hier in Zuid- Afrika niet zoveel waarde aan te hechten.

Op de dinsdag gingen we voor het eerst lesgeven op Ntambanane. Ondanks dat het niveau hier over het algemeen lager ligt dan op de vorige school, gingen de lessen erg goed. Wel moet ik erg wennen aan de warmte hier. Het scheelt met de vorige school hemelsbreed maar zo’n 50 kilometer, maar op een of andere wijze is de warmte hier veel drukkender.

Tijdens de break waren we getuige van het feit dat er op deze school nog lijfstraffen worden toegepast. Dit was best wel even schrikken, aangezien wij het totaal niet verwacht hadden hier. Ik vond dit erg vervelend om te zien en ik vond het misschien nog wel vervelender dat ik er helemaal niks aan mocht doen. Het maakt bij mij een boos en onrustig gevoel los en je kijkt per direct met hele andere ogen naar de betreffende leerkracht.

Na schooltijd werden we opgehaald door Mike, maar omdat het hek al de hele dag op slot zat, omdat de sleutel kwijt was, moesten we over het hek heen klimmen. Ik was er zo overheen, maar Maaike kostte het wat meer moeite. Toen ze aan de andere kant stond zei ze dat haar broek kapot was, totdat ze ook nattigheid voelde. Vervelend genoeg bleek dat ze met haar been het securityhek had geraakt. (Dit lijkt wat op prikkeldraad, maar dan met een soort van scheermesjes eraan) De wond was zeker 2 cm lang en ook best wel diep. Daarom Maaike snel achterin de auto gezet om het thuis te ontsmetten, onderweg viel ze ook nog flauw, maar hier had ik al rekening mee gehouden, omdat ze erg snel flauw valt. Eenmaal aangekomen bij de boerderij heeft Barbara de wond ontsmet en na enige twijfel hebben we toch besloten om naar de dokter te gaan om de wond te laten hechten. Bij de dokter (drie kwartier later, vanwege de reistijd) bleek dat er vijf hechtingen in moesten en mochten we gelijk zo’n 2000 Rand aftikken. (€180,-) Al met al dus niet de meest fortuinlijke dag tot dusver.

Op woensdag schetste het onze verbazing dat de lerares van grade R (groep 1/2) heerlijk lag te slapen in de klas en dat zeker voor anderhalf uur. Dat is nog eens slapend rijk worden! Daarom hebben wij haar klas ook maar overgenomen zodat de kinderen in ieder geval nog iets zouden leren.

Na schooltijd kwam Barbara ons ophalen en heeft zij ons de omgeving laten zien. Het landschap is hier onbeschrijfelijk mooi en echt nog in zijn puurste vorm. Overal ontspringen kleine beekjes en er zijn overal waar je kijkt zie je heuvels. Barbara heeft ons een borderschool laten zien waar kinderen intern zitten en wij zijn in een ‘zwarte’ boerengemeenschap geweest. Hier hebben wij een man gesproken die alleen Zuid- Afrikaans kon praten. Dit blijft toch erg grappig, omdat he gewoon in het Nederlands een gesprek kunt voeren.

’s Avonds aten we erg laat, pas om 21.15. Voor Zuid- Afrikaanse begrippen is dit wel normaal, meestal eten ze rond een uur of 20.00, maar later vinden ze ook geen enkel probleem. Als echte Nederlander met het avondmaal om 18.00 uur, is dit behoorlijk wennen. Andersom kunnen zij zich dan weer niet voorstellen dat wij zo vroeg eten en denken ze dat ze dan de hele nacht trek zullen hebben.

Wat ook nog wel leuk is om te vermelden is dat bij Barbara in huis al het water rechtstreeks van de dichtstbijzijnde heuvel komt. Dit tappen ze dus af van zo’n beekje. Al het afvalwater (op de wc na) stroomt hier achter het huis in de openlucht weer weg, wat ook wel erg bijzonder is.

Donderdag zijn we na schooltijd, samen met Barbara en Mike naar de watervallen geweest die op hun land staat. Dit is wel een klein uur rijden, maar alleen dit was al een heel spektakel. Omdat we met zijn vijven heen gingen en de pick- up eigenlijk maar ruimte biedt aan drie personen, ging ik samen met een zwarte werknemen achter in het bakkie. Ondanks dat het soms een beetje ongemakkelijk zit, vind ik het toch een van de heerlijkste manieren om te reizen. Lekker met je kop in de wind en de zon op je bol.

Na ongeveer een half uur kwamen we aan bij het land van Mike en begon de rit eigenlijk pas echt. De weg (of eigenlijk geen weg) was zo hobbelig en rotsachtig dat je dan pas echt begrijpt waarom ze hier allemaal in 4x4 trucks rijden. Bijna op de plek van bestemming staken we met de auto een rivier over waardoor de auto met het water tot aan de deuren stond. Een erg toffe ervaring! De watervallen (drie stuks achter elkaar) waren prachtig, erg bijzonder dat iemand dit gewoon op zijn ‘erf’ heeft. Ik heb nog even alleen gezwommen bij de watervallen en nog onder de kolkende watermassa gestaan. Lekker verkoelend, maar jammer genoeg van korte duur, want na een kwartiertje moesten we alweer vertrekken omdat Maaike weer voor haar hechtingen naar de dokter in Kokstad moest.

Vrijdag hadden we een meeting met het hoofd van het department of education van Kokstad. Tijdens deze meeting hebben we aangegeven dat er nog steeds lijfstraffen worden gegeven op de scholen en dat we een lerares meerdere malen hebben zien slapen. Daarnaast hebben we ook aangegeven dat we het vreemd vinden dat de workshops voor de leerkrachten altijd onder schooltijd zijn. Het hoofd van education beloofde ons dat hij dit op zou pakken, maar ik heb hier mijn twijfels bij. Vorig jaar hebben de studenten namelijk ook aangegeven dat er nog lijfstraffen worden gegeven, maar hier is verder ook niks mee gedaan.

Een weekend om de batterij weer even op te laden…
Vrijdagmiddag werden we weer naar Mooiplaas gebracht en hebben we als klasgenoten onderling onze ervaringen uitgewisseld. Dat vind ik het allerfijnste aan deze manier van samen komen in de weekenden, omdat je even je hart kunt luchten en kunt horen hoe de anderen het ervaren op de andere scholen.

Omdat het, het hele weekend prachtig weer was hebben we op de momenten dat we niet voor school bezig waren genoten van het weer, heerlijk gezwommen, te voet de omgeving verkend en zondagavond afgesloten met een knetterend en meer dan ontspannend vuurtje.

En toen… waren we alweer over de helft (van de stageperiode)
Maandagmorgen waren Maaike en ik alweer toe aan de tweede lesweek op Ntambanane. Voor de andere studenten is het moment nu aangebroken dat ze al over de helft zijn van hun verblijf en ook ik moet (ondanks dat ik een maand langer blijf) schoorvoetend toegeven dat de tijd voorbij vliegt.

Naast het voorbereiden, lesgeven en reflecteren ben ik ook druk bezig om mijn laatste maand vorm te geven en te plannen. Zo heb ik kaartjes gekocht voor Splashy Fen, het grootste muziekfestival van Zuid- Afrika dat maar liefst 4 dagen duurt, kan ik straks 21 dagen onbeperkt reizen met de Bazbus (speciaal voor backpackers) en ben ik een lijst aan het maken van dingen die ik wil/ kan zien tijdens mijn reis langs de zuid kust richting Kaapstad. Daarnaast probeer ik dan ook nog mijn waarbenjij.nu bij te houden en dat schiet er soms jammer genoeg bij in.

Ik heb de hele week voornamelijk de lessen Engels en rekenen in grade 5 en 6 verzorgd. Dit ging erg goed en de leerlingen hadden veel voortuitgang. Ik kon merken dat ze genoten van de lessen, omdat ik veel educatieve spellen combineer met het lesgeven en ze uitdaag om zelf na te denken. Hierdoor pikken ze de lesstof sneller op en merk ik dat ze steeds meer basiskennis beheersen. Ik heb in deze ene week de lesstof voor rekenen behandeld, waarover de lerares normaal gesproken drie weken doet.

Vandaag (vrijdag) is de herfst begonnen hier in Zuid- Afrika en was het alweer tijd om afscheid te nemen op onze tweede school. Maaike en ik hadden hiervoor weer een mooie poster gemaakt met allerlei foto’s waar de kinderen en wijzelf op staan. Verder hebben we van het geld wat we ingezameld hebben in Nederland voor elke leerlingen een etui gekocht die we zelf gevuld hebben met potloden en dergelijke.

Toen we op school aankwamen bleken er vandaag maar heel weinig kinderen te zijn, omdat het regende. Veel kinderen blijven dan thuis, omdat ze anders een uur door de regen moet lopen. Dit vonden wij wel erg jammer, maar toch zijn we vol enthousiasme begonnen met het schminken van de kinderen. Iedereen kreeg een ballon op de wang en zelfs de kokkin vond dit zo bijzonder dat ze dit ook wel graag wilde.

Nadat we alle kinderen geschminkt hadden, mochten we de school weer in en gingen de leerlingen voor ons dansen en zingen. Dit was misschien nog wel indrukwekkender dan tijdens het vorige afscheid op Charlton. Hierna hebben we ze allemaal een etui en een ballon gegeven en toen we lieten zien wat er allemaal in het etui zat hebben ze aan een stuk door geklapt zo blij waren er mee! Hierna kregen Maaike en ik ieder een beoordeling en deze was uitermate positief!

Nu ben ik alweer in Kokstad, in het internetcafé en zo meteen worden we weer voor het weekend naar Mooiplaas gebracht. Morgen gaan we naar Sani- pass, dit is een berg die voor het grootste gedeelte in Lesotho staat en we worden naar boven gebracht met een jeep. Dit moet erg spannend zijn en hier kijk ik dan ook erg naar uit! Volgende keer zal ik jullie er alles over vertellen, voor nu ga ik hopen dat het weer wat beter wordt zodat we morgen van het uitzicht kunnen genieten. :)