Zwart reizen in Ljubljana

Hoe je het ook went of keert, zes uur ’s morgens is vroeg en helemaal wanneer je de dag ervoor aan de borrel bent geweest. Net de bus gemist en hierdoor 20 min later dan bedoeling bij het tankstation aangekomen vanwaar ik wilde starten met liften. Bij dit station stopte er na zo’n 20 minuten een Duitse vrouw met haar dochter en een vriendin daarvan. Zij gingen hiken in een natuurgebied en konden mij een stukje meenemen uit de stad en op een betere plek langs de snelweg afzetten. Het klikte goed en ze vroegen ook of ik geen zin had om met ze mee te gaan hiken. Dit zag ik wel zitten en had ik ook erg leuk gevonden, maar ik wilde die dag nog in Ljubljana aankomen en was bang dat ik het dan niet zou gaan redden. Dit begrepen ze ook wel en zo werd ik weer afgezet bij een tankstation.

Bij het tankstation stond er toevallig een vrachtwagen die op het nummerbord Slovenië Ljubljana had staan en na de chauffeur gesproken te hebben mocht ik gelijk mee rijden! Hij was wel de eerst die mijn ID kaart eerst even wilde zien, wat ik eigenlijk wel heel slim van hem vond. Zo kun je toch even controleren of de nationaliteit en naam die iemand opgeeft kloppen. De vrachtwagenchauffeur heet Sten en hij komt uit Slovenië. Over het algemeen rijdt hij naar Nederland op en neer met zijn vrachtwagen. Maar deze keer kwam hij vanuit Frankrijk. Hij vervoert meestal ziekenhuis producten zoals bijvoorbeeld katheters. Zijn Engels was niet zo heel goed, maar hij kon wel Frans, Duits en Sloveens spreken.In mijn beste Duits en zijn beste Engels hebben we toch aardige gesprekken kunnen voeren en ik heb erg gelachen met hem. Als hij bijvoorbeeld druk was met andere dingen en pas laat zag dat er file ontstond, stampte hij vol op de rem en riepi hij heel hard WHOEIJOEIJOEI!

Op een gegeven moment had Sten wel zin in een bak koffie en vroeg of ik ook wel een bakkie wilde. Dit wilde ik natuurlijk wel, maar in plaats dat we stopte bij een tankstation, greep hij achter zijn stoel om een gaspit en een pannetje te pakken. Hierna wist hij onder het rijden het pannetje uit het raam af te wassen, een lepel af te wassen, water in de pan te doen en de gaspit aan te steken, wat ik meer dan bijzonder vond. Hierna plaatste hij het pannetje op het vuur, waarna hij deze met een hand in positie hield zodat hij bijvoorbeeld voor het afremmen bij het naderen van een file niet het hete water door de vrachtwagen had liggen.

Lekker bakkie gedaan en op een gegeven moment waren we Oostenrijk door (erg mooi landschap) en kwamen we middels een slecht geventileerde tunnel aan in Slovenië. Bij een van de eerste tankstations moest er toch echt een sanitaire stop gemaakt worden en heeft Sten mij geholpen om een lift te vinden die rechtstreeks naar Ljubljana zou gaan. Dit was ideaal, want de tweede trucker die hij sprak kon mij al direct meenemen.

Ik kan niet zoveel over deze trucker vertellen aangezien ik maar kort bij hem in de auto heb gezeten en hij ook niet al te best Engels sprak. Hij wilde gelukkig wel een stukje omrijden en zette mij af bij een busstation waarvandaan ik gelijk de eerste bus naar het centrum kon nemen.

Ingestapt in de bus, dacht ik daar een kaartje te kunnen kopen, maar aangezien dit niet het geval was en de bestuurder helemaal geen Engels sprak, heb ik zwart gereisd tot aan het hoofdstation. In de bus sprak een vriendelijke vrouw mij aan dat ze mij wel wilde laten zien waar ik een kaart voor het openbaar vervoer kon kopen en zij wist mij alles over het openbaar vervoer te vertellen. Zij was zo vriendelijk en behulpzaam dat ik enigszins argwaan kreeg. Ik dacht dat ze er vast geld voor wilde hebben of iets dergelijks. Zo stom die vooroordelen waarmee je bent opgegroeid. Ze heeft me namelijk geweldig geholpen en dat alleen omdat ze zag dat ik wel wat hulp kon gebruiken.

Na het kopen van een kaart voor het openbaar vervoer en het scoren van een plattegrond, op het dichtstbijzijnde terrasje neergeploft en hier onder het 'genot' van een Sloveens biertje (wat dus niet zo lekker is), mezelf georiënteerd op de stad. Na twee biertje besloten om te voet naar de hostel te gaan om mijzelf hier even op te frissen, in te checken en m'n tas te droppen.

Ik had me behoorlijk verkeken op de kaart, omdat ik die van München gewend was en Ljubljana vele malen kleiner is, hierdoor was ik dan ook al snel veel te ver doorgelopen waardoor ik weer een aantal kilometer mocht teruglopen. Dit met m'n 20 kilo wegende backpack op m'n rug in de brandende zon met zo'n kleine 35 graden Celsius op de thermometer. Niet wonderbaarlijk dus dat ik drijfnat aankwam bij de hostel en ik me tijdens het inchecken toch maar een beetje heb opgefrist om nog een beetje goed voor de dag te komen.

Hostel Veselova is een van de mooiste hostels die ik tot dusver gezien heb. Het is een oude villa en erg praktisch ingericht. Zo heeft elk bed zijn eigen stopcontact en heb je onder het bed een lade met een slot erop waar je hele backpack in past. In het hostel heb ik David ontmoet, hij is begin dertig en komt uit Nieuw- Zeeland. Hij is momenteel al bezig met zijn derde jaar reizen! Hij doet in stocktrading en hier verdient hij net genoeg mee om door te gaan met reizen, echt super tof. Aan het einde van dit jaar rond de kerst is hij van plan om naar huis te gaan en ziet zijn familie dan weer voor het eerst in 3,5 jaar.

Samen met David ben ik de stad in gegaan en hebben we de binnenstad verkend en zijn we naar het kasteel gelopen. Ljubljana is een erg mooie stad en doordat het zo klein is, is alles makkelijk te belopen. De kaart die ik had gekocht voor het openbaar vervoer heb ik dan ook helemaal niet gebruikt. ’s Avonds wilden we nog wel even een borreltje doen in het centrum, maar dit bleek nog een hele opgave te zijn. Nergens was een tafel vrij bij de vele barretjes langs de rivier waardoor we uiteindelijk gedwongen waren om mensen aan te spreken of we bij hun aan tafel mochten zitten. Zo kwamen we bij twee Sloveense meiden terecht, wat in het begin gezellig was, maar later toch wel een beetje vervelend werd, omdat ze maar om drankjes bleven vragen. Op een gegeven moment toch maar een beetje ons eigen gesprek gaan voeren en de dames maar een beetje links laten liggen. Na de nodige drankjes weer 'huiswaards' gekeerd en stiekem al vooruit kijkend naar de volgende dag waarop ik Nina na drie maanden eindelijk weer zou zien.